Hani gitmesen diyorum... (Duru' ya ithafen...)

Bu sabah yakaladı bizi ayrılık yine, deli gibi kaçarken, kapıda tuttu elimizden!

Uzandım yanına sessizce her daim paylaştığımız, gecemi anlamlı kılan yatağımızda dupduru uyuyorken. Sessizce sokuldum, öptüm, Hemen döndü sarıldı minicik kollarıyla! Dudak yordamıyla dudaklarımı buldu ve öpüştük! Her gece böyle yapar! En derin uykusunda bile "Anneye bir öpücük yok mu?" derim, gözlerini açmaz ama hemen öper beni sıcacık. Bir erkeğin varlığından daha anlamlı gibi gelir bana onun varlığı! Düşünsenize bir! Gecenin bir yarısı eşiniz uyurken "Güzel karına bir öpücük yok mu?" diye fısıldayacaksınız  ve eşiniz sizi duyup da öpecek! Milyonda bir adam belki yapar! Yorgunum, üzgünüm, ayrıyım kızımdan ama yine de espri öğeleri aramaktayım çaresizce! Dramatize etmemeyim diyorum, yok ağlamayacağım diyorum, oluyor olmasına da gece yatağım buz gibi onsuz!

Sen gidince soğuyor yatak,

Gece uzuyor...

Sensiz geçen geceler beni ihtiyar ediyor.

Hani gitmesen diyorum , annecim, hiç gitmesen diyorum...


Bu sözleri kızıma yazacağım aklımdan geçmezdi. İnsanlar anlaşılmaz varlıklar... Nitekim ben de! Alışamıyorum kızımdan sürgün olmaya! Hayata sayıp sövüyorum ve ayrılıklara! Bilmem kaç şiddetindeki depremlerden kolları bacakları, kalpleri, gelecekleri kırık çıkan çocuklara üzülüyorum. Kızıma üzüldüğüm gibi! Diyorlar ki "Olan çocuklara oluyor" Sadece onlara mı oluyor? Ya bizlere! Kimse ayrılmak için evlenmiyor da, ya bizlere olmuyor mu? Hayata gelişimizin sebebi savaşmak zaten. Bu kadar savaşın içinde bir de sensiz kalmak, sana uzak kalmak kızım, canımı acıtıyor. Hiç bir savaşın bırakmadığı izler bırakıyor derinlerimde yokluğun! Çabuk gel! Hatta hemen gel! Ya da hiç gitme! GİTME ANNECİM...GİTME !