Harekete geçmek

Günlük alış verişimi yaptığım  (süt, ekmek, gazete aldığım) mahallenin bakkalına varmak üzereydim. Her şey bir anda gelişmişti. Bir kız çocuğu bakkaldan aceleyle çıkarken tökezleyip düşmüştü. Elindeki poşette bulunan aldığı süt şişesi ile birkaç tane yumurta kırılmış ve kırık şişeden dökülen süt ile kırılan yumurtalar ekmekleri bulaştırmış, ıslatmıştı.

Bu talihsiz anda kızın korkuyla sararan yüzünü hatırlıyorum. Sanıyorum kız çocuğu komşularımızdan hem de fakir sayılabilecek komşularımızdan birinin kızı idi. Giydiği elbiseler kendisi için büyük, ayağında çeke çeke sürüklediği terliklerde annesine aitti. Zavallı kız şimdi ne yapacaktı? Korku içindeydi. Eve ne söyleyecekti?

Sarsılmış öylece bakakalmıştım. Az ilerimizde olayı izleyen bir adam hiç duraksamadan yaklaştı. Kıza yanaşıp, saçını şefkatle okşayarak; “üzülme kızım, benimle gel” dedi. Birlikte bakkala girdiler, onların arkasından bende bakkaldan içeri girdim. Adam, bakkal Hasana yumurta, şişe süt ve ekmek vermesini istedi. Hasan istenen malzemeleri poşete koydu. Adam poşeti küçük kıza uzatarak; “Haydi Kızım”, “doğru evine, ama dikkatli yürü.” dedi. Kız çocuğu hiçbir şey söylemeden adamın yüzüne sevgi ve minnetle baktı. Evden azar işitme veya dayak yeme olasılığı yok olmuştu. Bense kızın düşüşünü adamdan daha önce gördüğüm halde, olayı sadece izlemiş, etkilenmiş, harekete geçmemiş, yardım etmemiş. (edememiştim)

Oysa zaman zaman, merhamet, dayanışma, yardım, iyilik gibi erdemli davranışlara vurgu yapar, İnsan onurunun önemine değinirdim. Bu tür konuşmaların olduğu ortamda pek çok kez bulunmuş, bu kavramlara ait çokça psikoloji ve sosyoloji kitapları okumuştum. Ama bildiklerimi uygulamak bir yana harekete geçmek için düşünememiştim bile.

Küçük kıza yardım eden adamı mahallemizden uzaktan tanıyorum. Adam, benden çok daha fakir ve yine benim iddiamla benden çok daha cahil diyorum. Cebindeki tüm parasını kızın evde yaşayacağı olumsuzluğu bertaraf etmek adına harcamıştı. İnanılması bilinesi acı gerçek ki benim ondan onlarca kat daha fazla param ve teorik bilgim vardı.

Müthiş bir ders almıştım. “İyiliğin, (karşılık yapılan yardım) erdemin, ahlakın, onurun, yani insana ait tüm iyi değerlerin ne olduğunu bilmek değil, yapabilmek; bildiklerini yaşama geçirmek adına harekete geçmek önemliydi.

Bu olayda gerçek iyilik yapan, olayın kahramanı fakir komşuma gıpta ile baktım. Onu kıskandım, onun ruhunun yüceliği, kalbinin büyüklüğü karşısında ezildim. Cebimdeki fazla para ile yaşadığım bu olaydan sonra mutsuz bir insan olmuştum.

Üzüldüm, utandım, kıskandım, burkuldum! İçimde fırtınalar kopar halde mahallemizden uzaklaşarak kentin kalabalık sokaklarında bu çökük, bitik ruh halinde küçük kızı ve ona yardım eden adamı düşünerek, yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm.

Bu olayın üzerimdeki etkilerini her hatırladığımda delicesine yürüyorum, ruhumu dinlendirmek ve bir daha ki sefere harekete geçmek için.

Nizamettin BİBER

Uzman İnşaat Mühendisi