Harflere dans ettirenler...

Milliyet Gazetesinde küçücük bir haber ilgimi ve dikkatimi çekti.

Hemen haberin detaylarını araştırmaya başladım. Ancak hiçbir yerde fazla bir bilgi bulamadım.

Haber şuydu:

Hindistan’daki “Dehradun” yüksek okulunun interaktif sanatlar bölümünde ders veren sekiz yaşındaki Aman Rehman, dünyanın en genç öğretim üyesi olarak gösterilmiş.

Ailesi, Rehman’ın bu unvanının tescil edilmesi ve Guinness Rekorlar Kitabı’na girmesi için başvuruda bulunmuş. Üç yaşından itibaren bilgisayara büyük bir ilgi duyan Aman, 3.5 yaşında alfabedeki harfleri dans ettirdiği ilk animasyon filmini yapmış.

Kongre Partisi’nin lideri Rahul Gandhi’nin himayesine aldığı Aman Rehman, gündüzleri eğitim görürken geceleri de büyüklere animasyon film yapımı konusunda ders veriyormuş.

Düşünsenize 8 yaşındaki bir çocuğun ders vermesini!

Hemen kendi ülkemle kıyaslamaya kalktım! Ancak, benim yaptığım olacak iş değildi. Nasıl olsun ki! Benim ülkemde çocuklar gittikleri okulda sobaya yakacak yakıt bulamıyorlar. Ailelerden toplanan paralarla yakıt alınarak, çocukların ısınmasına çalışılıyor.

Oysa özellikle de seçim dönemleri yaklaştığında, iktidar yandaşlarına ve varoşlara milyonlarca kilo kömür bedava dağıtılıp, yapılan oy avcılığı Sosyal Devlet olarak yutturulmaya çalışılıyor.

Herkese iş sağlanıp, o yakacak olarak dağıtılan kömürlerin, okullara verilmesi, gıda maddesi olarak dağıtılan yiyeceklerin de yine okullar aracılığı ile dağıtılması veya İlaç olarak ihtiyaç sahiplerine dağıtılması gerekmez mi?

Okulları ısıtıp, okul çocuklarının düzenli beslenmesini sağlamak, ihtiyaç sahiplerine ilacı parasız vermek gerçek bir Sosyal Devlet olmanın gereği değil midir?

Okula giden çocuklara bu imkân verilse, kim bilir? Belki, günün birinde bizde de böylesine dahiler çıkar. Ve dünyaya ismimizi daha güzel duyurmuş oluruz.

8 yaşındaki Alman çocuğa verilen imkân ile Gazzede okuduğu okul İsrail tarafından bombalanan çocukları düşündüm. Çoluk, çocuk, kadın, kız, yaşlı, genç demeden, havadan, karadan ve denizden bomba yağdıran İsrail’e niye kimsenin niye dur demediğini düşündüm.

Ve kendi kendime, işte dünyanın adaleti! Bir yanda 8 yaşında büyüklere ders veren Alman çocuk, öbür yanda ayağına giyecek ayakkabı, üzerine giyecek mont bulamayan ve okuduğu okulda yakacak yakıt bulamadığı için tir tir titreyen Anadolunun gariban çocukları! Daha öbür tarafta, okuyup, bir şeyler öğrenmeye çalışan ve üzerlerine bomba yağdırılan Gazzeli çocuklar!

Bu düşünceler için harflerle dansın nasıl olduğunu hayal etmeye başladım…