Harflerin altını görüyorum

Harflerin altından gözlüyorum insanları. En aşağılık sözcükleri sırtlarına geçirip sürünüyorlar yerlerde. Başkalarının elmas gibi ortaya çıkarttıkları cümleleri kalkan yapıp hazıra konanlar da var. Lal olup kıpırdamayanlar, çok konuşup zırvalayanlar da…

Harflerin altından gözlüyorum insanları. Küfürleri zımba gibi ortalığa saçanların arsızlığını fark etmenin kiniyle doluyorum. Kahrolası sözcüklerin içindeki harflere acıyorum. Kıvrılıp dudaklarda hayat bulan harfler adeta can çekişiyorlar anlamlarıyla. Acınası insanların omuzları kalkık, kendilerini ağa zanneden boşluğun içerisinde un ufak olduklarını bilmeden düşüyorlar cahilliğin kucağına. Kendini bir şey sananların harfleri alet ettikleri egolarının içerisinde çırpınan “Ben”in çektiği ıstırabı hissediyorum.

Harflerin altından gözlüyorum insanları. Hüzünlü bir şarkı mırıldananların ruhlarına girmeye izin veren bir anlık boşluk acıları seriyor önüme. Hüznün dalgalandırdığı bir ırmağın ıssızlığıyla harfler birer balık olup zıplıyorlar ortalığa. Kırılgan ruhların uzantısında şekillenen büyüklüğün kısımları yansıyor sözcüklerin lezzetine; hüzün, gözyaşı, matem…

Araştırıyorum altını üstünü büyük bir zevkle. Gözlediğim insanların neşeleri, ayrılıkları, çalışkanlıkları, duyguları sarmalanıyor harflere. Her harfin başlangıcında düğümlenen yoğunluk benliğimize akıyor. Yoğun bir ilgiyle devam ediyorum harflerin altından ziyaretime.