Hasan Dayım! (yedi yüz hatırası)

Tantanaya geldik 700. Yazıyı unuttuk arkadaşlar!

Rahmetli dayım bir gün bana şöyle bir laf etmişti!

“Ahmet; sende akıl çok ama fikir yok!”

Gülerek deyince kızmamıştım. Üzerinde de durmamıştım.

“Dayı ne demek istiyorsun? Açık konuş da anlayayım! Lafın söyleniş tarzı biraz eleştirel geliyor bana! Külahları değişiriz sonra bak!” Gibi tehdit kokan sorular sorabilirdim!

Külah dedim de aklıma geldi.

Dayım fötr şapkasız gezmezdi. Kılıç gibi pantolon. Yağmurda çamurda bir iğne ucu kadar bile paçalarına çamur bulaşmazdı! Sanki bir karış havada yürüyordu!

Komşular “foterli” diye tanırlardı dayımı!

Fakat ayakları fena kokardı!

Evden içeri girer girmez banyoyu gösterirdim ona!

“Dayı Allah’ını seversen doğru banyoya gir! Burnumun direği kırıldı!”

Annem mazeret bulurdu!

“Bu Agam beş vakit namaz kılsa gülsuyu gibi kokacak ayakları! Alışamadı bir türlü!”

Hayret ederdim!

“ Yahu dayı, otuz sekiz numara ayakta bu kadar koku olsun, hayret yani!”

Foteri de küçüktü! Kafama uymazdı! Kaç kez Al Capone pozları vereyim dedim olmamıştı!

Bir gün büyük oğluyla hep beraber oturuyoruz merak ettim sordum!

“Dayı beni mi daha çok seviyorsun Hüseyin Abiyi mi?”

“Seni!”

Hoşuma gitti ama nedenini de öğreneyim istedim!

“Dayı, Hüseyin Abi senin oğlun yahu!”

“Olsun! Koca adam olmuş o! Onun sevilmeye ihtiyacı yok! Senin var! ”

Bayıldım bu lafına!

“Ulan Ahmet” Dedim kendi kendime!” Ne akıllı dayın var senin!”

Torun dayıya çeker derler ya!

Çekmişiz işte!

Ama ilk sözü hâlâ canımı sıkar hatırladığımda!

Bu yedi yüzlü yazımı da ona ithaf ediyorum.

Allah rahmet etsin.