Hasan

Kocaman bir mavzeri vardı Hasan’ın. Dipçiği yere değerdi. Hayatta fazla yer kaplamak istemiyor gibiydi. Buğday tarlasına girdiğinde yok olurdu. Belki de yoktu.

Buğday tarlasının Hasan’ı görmezden geldiğini düşünürdüm. Kadınların görmezden geldiği gibi.

Hayvanları otlatmaya götürmüştüm. Armut ağacını sıcağa siper edip kitabımı açtım.

Kitabın adı Suç ve Ceza’ydı. Kuzenim vermişti. “Sen kitap okumayı seversin, al bunu oku” demişti. İntihar etti. Meğer kitabı bana miras bırakmış. O kadar kitabı ne için okudu? Ölmek için mi, kurtulmak için mi?

Köyde bana profesör derlerdi. Kitap okuduğumdan değil. Köyde gözlük kullanan tek kişi olduğumdan.

Okumaya başlamadan önce gözlüklerimi sildim... Cinayetin işlendiği bölüme geldiğimde dünyadan soyutlandım. Yer ayaklarımın altından kaymıştı. Hayvanlar da gitmişti. Sağa sola koşturdum. Tastamam Deli Kazım’ın tarlasındaydılar… Ben de bir cinayete kurban gidebilirdim. Hacer’in sevgisine karşılık vermemiştim. Onun bedduası Deli Kazım’la tecelli edecekti. Ama olmadı. Hasan ansızın ortaya çıkıp inekleri tarladan uzaklaştırdı... Sonra bana doğru gelmeye başladı... Yürüyen bir belirsizlik gibiydi...

Birer sigara yaktık. Uzaklara bakıyordu. Baktığı yere doğru baktım. Boştu. Yan yana oturuyorduk.

-Konuşmuyorsun Hasan.

Sigarasından derin bir nefes çekti. Döndü, gözlerimin içine baktı...

Akşam olmak üzereydi. Hayvanları toplayıp köye döndüm. Annem sofrayı hazırlamıştı. Kardeşlerim yemeğe başlamışlardı bile. Ellerimi yıkayıp sofraya oturdum.

-Bugün Hasan’ı gördüm anne.

Annem cevap vermedi.

- Bugün Hasan’ı gördüm anne.

Babam karanlığın içinden bir yerden beliriverdi. Endişeyle bana bakıyordu.

-N’oldu ki?

-Oğlum kaç defa dedik sana.

-Neyi?

-Hasan diye biri yok yavrum.

-Ama sigara içtik.

- Oğlum sen sigara içmezsin ki

Babama döndüm. Köy meydanında top oynarken bacağımı kırdığım gün geldi aklıma. Aynı gözlerle bana bakıyordu. Elinde ilaçlar vardı.

-Oğlum içmemişsin ilaçlarını.