Hasdal'dan, Hadımköy'den, Mamak'dan, Sincan'dan er mektupları aldık..

Esir tutulan adamlar, kaçırıldılar..
Kimse görmedi gözlerindeki hezeyanı, yıkılmışlığı, askerdiler onlar, koparıldılar siperlerinden..
Silahları yetim, öksüz kaldı, kışlaları boş, erleri komutansız kaldı..
Demir yığınlı beton duvarlar ardına sakladılar, bizim kulaklarımızı bağladılar, gözlerimize perde indirdiler, hep başka sahneler oynattı aynı yönetmenler, hemde aynı sahnede..
O adamlar gittiğinde, demir kapıları kalktı sınırlarımızın.. Kötü adamlar kötü emellerle kahraman oldular.. Bizim kahramanlarımızı unutturmaya çalıştılar, kalplerinizdekini görmezden gelerek bayraklarımızı gözümüzün önünden kaldırmaya uğraştılar.. Damarlarımız kan kırmızı, ay yıldız içtiğimiz her yudum unutturamazlar..
Ama esir ettiler o adamları, sakladılar.. Hasdal'a, Hadımköy'e Mamak'a, Sincan'a kapattılar, gökyüzünü görmesinler diye yasakladılar.. Bizlere mektuplar yazdı o adamlar.. Uzun, içten gerçeklerin olduğu mektuplar..
'' Er mektubudur görülmüştür'' damgası vuruldu üzerlerine, ağlattılar..
Kapılardan giremez olduk, sığmadı kalplerimiz göğüs kafesimize, meğer ne çok şeyi başka bilmişiz.. Suçlu hissettik, kırık dökük oldu gözyaşlarımız..
Acıdık, acıtıldık..
Ama öğrendik, şimdi herkes bilsin istiyoruz..
Şanlı Er'lerden mektuplar alıyoruz, onlara mektuplar yazıyoruz..
Unutmadık, unutturmayacağız..
Sesinizi duyuracağız..
Kırılmadı kanatlarınız, kalkacak o demirden kapılar, sizi ordan çıkaracağız..

Zeynep Türkmenoğlu