Hasrete dair

Dün akşamdı,

Kör pencerene baktığım.

Belki senli belki de sensizdi,

Camın arkası.

Belki yoktun,

Var olan sulüetindi.

Evet, evet,

Badem gözlerindi yağmura bakan,

Şimşek çaktığında gördüm,

Siyah saçlarının, yüzünü okşadığını.

Utandı yanakların yalnızlıktan,

Sessizliği dinlerken.

Beni gördün mü sen,

Sokak lambasının olmayan ışığında?

Yaklaşmak istediğimi bir adım daha,

Ruhuna girmek için,

Sen sonsuzluğa bakarken,

Tanıdın mı nankör gecenin içinde?

İşte ben, Sokağın tam ortasında, elektrik direğiydim.

Geri dönülmez, ileri gidilmez yerdeydim.

Ben, park lambasıydım,

Park yapılmaz yerde

Ben umutsuzluk, çaresizlik abidesiydim.

Kalakaldım ortada, tek başıma,

Düşlerimle uyandım aniden.

Sonra,

Sonra, bir asır geçti.

Yağmur damlasıydım pencerenden süzülen,

Sen dudaklarını cama dayadığın zaman.

Öptüm onları, sen sende değildin.

Sağanak oldum bir daha öptüm.

Ama sen zifiri sessizliktin.

Dudakların hüzün tadıyordu.

Dudakların acı,

Dudakların yalnızlık....

04.04.2002

Saat:23.46