Hasreti anlatan kitap "Atina'daki Büyükada"

Yazar kitabını politikayı meslek edinen İNSAN'a yol gösterici olması dileğiyle degerli insan NAZIM'ın dizeleri ile sonlamış kitabını:

Yaşamak,
Bir ağaç gibi tek ve hür,
Bir orman gibi kardeşcesine
Bu hasret bizim...

1918 li yıllardan başlayarak göçe zorlananlar mübadele yılları ve insanlarda yarattığı etki. Yaşadıkları ülkelerde yabancı oldukları için kendi ülkelerine gönderilen ınsancıklar, doğup büyümedikleri güya kendi ülkelerine gönderildiklerinde kendilerini kabul ettirmekte zorluk çekmişler. Kimi ölmeyi yeğlemiş.

Can dostum bir kitap yollamış bana yurttan. ATİNA'DAKİ BÜYÜKADA kitabın adı. Bazan insan bu kadar mı doğduğu, büyüdüğü yaşamının büyük bir bölümünü geçirdiği yeri özler diye düşündüren, bazan gözümün yaşlanmasına neden olan bazan da gülümseten akıcı bir dille yazılmış bir kitap.

Büyükada'da yaşayıp siyasal gerginlik nedeni ile Yunanistan'a göçe zorlanan Türkiye'de doğan büyüyen Rumların hikayesi . O zamana kadar ayrımcılık yapılmadan yaşadıkları ülke ınsanı tarafından " o....... çocuğu ülkene dön. " denilen Türkiye'yi Yunanistan'dan daha çok seven insanların hikayesi. Göç edenlerden biri arkadaşına adaya giden bir yakınına "Bana bir avuç toprak getir öldügümde o toprağı da mezarıma koysunlar. "demiş . Soruyorum sizlere yurt dışında yaşayan Türklerin böyle bir istemde bulunma oranı ne olabilir? Zorla göçe zorlanan bu insanlar ne kadar çok sevmişler doğdukları yeri...kendi yurtları gibi düşünmüşler.

Eğitim eksikliği mi dersiniz ağız alışkanlığı mı dersiniz bilmiyorum ama Türk olmayana hemen GAVUR damgası yapıştırılır. Onun acısını burada ben ve çocuklarım çekti. Çocuklarım buranın vatandaşı oldukları halde GAİJİN diye çağrıldılar. Ben has be has GAİJİN ..Büyükada'dan ayrılmak zorunda kalan insanlardan farklı konumda olsam da belli sıkıntıları yaşadım yaşıyorum da.

Kendi ailemi düşündüm. Halamın eşi Yugoslavya'dan göç etmişti Türkiye'ye. Kardesimin eşinin ailesi Selanik göçmeni idi . Amcamın eşi mucahir mahallesinden gelin gelmiş ailemize. Dayımın eşi Tatar ...öyle bir kültür bileşimi içinde büyüdüm ama küçükken farkında bile değildim. Çünkü ayrıcalık yoktu . Annemizi kaybettiğimizde karşı pencere komşumuz o da göçmen teyze az mı yemek verdi bize kendi bütçesi sınırlı olduğu halde . Ermeni asıllı komşumuz ve diğer etnik gruplardan olan komşularımız ...ne güzel günler geçirmiştik . Onların çoğu göçtü gitti bu dünyadan. Rahmetle anıyorum onları.

Sayın FISTIK AHMET (Tanrıverdi ) elinize sağlık böyle bir kitap yazdığınız için. İnsanların GAVUR diye adlandırılmasından sakınılması dileğiyle....