Hasretini yanında taşı...

İnsanın kendine alışması iyi değil. Sonunda benim gibi olursun. Önce bir tel saça düştü beyazlar, sonra ona çıktı , şimdi neredeyse bembeyaz olacaklar. Neyse ki hala direnen devrimci siyahlar var arada . Yüzümde kırışıklıklar alt alta gidiyor. Ama hala anlamamakta direniyor gözlerim. Ben o eski ben değilim yıldan yıla.

Oysa lunaparkta tahta çubukla macun yiyip, tozda toprakta koşma isteğim var. Her öğleden sonra eve girmeden top peşinde koşmalar. Bir tek ayakkabının burnunu dert etmek. Ara sıra en sevdiğin yemeğe niyetlenmek. Leblebi tozuna , çift kaşarlı tosta iman etmek. Bıraksan beni daha neler neler...

Denizleri özlüyorum hala gidilmemiş denizlerim var. Yazılmamış mektuplar, gidilmemiş şehirler. Hala yalnız bir yanım hala kırılgan bir gölgem var. Yaşlansak da hala o çelimsiz çocuğuz biraz.

Şehre mahkumuz, bu binalara şu yollara mahkumuz. Sabah gitmeler akşam gelmeler. Esiriz hepimiz bir şeylere bir nedenden ötürü. En cesurumuz az önce vuruldu, en günahsız olanımız kapkara. Hepimizin hayalleri var hepsi birbirinden merdane.

Sevgi düşmüyor payına insanlığın. İnsanlık daha vahşi, daha hasta. Kediler köpekleri, filler aslanları seviyor ama insanlık sevmiyor birbirini . Bundandır şu bebenin kavrukluğu. Gurbet elde alamanyada yanması kızların bundandır. Paylaşamamak , bölüşememek , karşılıksız verememek. Payımıza düşeni insanlığın. Eline yar eli değmemiş mehmetlerin birer birer ölüşü bundandır.