Hasta muhabbeti

Hani şu minicik, gözle bile görülemeyen mikroplar benim bağışıklık sistemimi kemirip durmuşlar günlerdir. Ben sağlamım, iyiyim sanırken onlar iş başındaymış sinsi düşmanlar gibi. Bilseydim ben de önlemimi alırdım. Fakat hiç haberim olmadı. Ruhum bile duymadı.

Şimdi dudaklarım uçuk içinde tıpkı karnıbahar gibi gözüküyor.Halsizim, üşüyorum ve ayakta zor duruyorum. Sıcacık bir yatakta yatmak istiyorum. Bol limonlu ıhlamur istiyorum. Dumanı üstünde, bol acılı bir tarhana çorbası istiyorum. Sonra güzel bir uyku çekmek istiyorum. Yani bol bol şımarıklık yapmak istiyorum.

Gerçi hiç öyle lüksüm olmadı. En son geçen yıl rahatsızlanıp bir polikliniğe gitmiştim kardeşimle. İğne olduktan sonra kendimi iyi hissetmiştim.Kardeşim çarşıya gitti ben iyiyim deyince.Fakat sonrasını siz bir de bana sorun.Minibüsü kaçırdım.İğne etkisini göstermeye başlayınca üstüme bir ağırlık çöktü.Uzunca bir süre kaldırımda oturdum. Baktım minibüs gelmeyecek bari eve yürüyerek gideyim dedim.Kestirme olsun diye ara yollara daldım.Bu arada o kadar halsizim ki, zor adım atıyorum ve baktığım yeri bile görmüyorum.En sonunda bizim binaların üst tarafından yola çıkmayı başardım.Eve nasıl çıktım, nasıl yattım hiç hatırlamıyorum.

İşte böyle birdenbire çökertiyor bu mikroplar beni. Eve gitmek istiyorum.