Hastalık

06.02.2010 Paris

Dışarıda ipincecik bir sağanak var. Eiffel’i kapamış. Eğer hasta olmasaydım şöyle iliklerime kadar ıslanmak isterdim.

Çok özledim İstanbul’u. Şöyle bir havada arabaya atlayıp sevilen bir iki dostla Kıyıköy veya Terkos yolunda, orman içinde ne kadar da çok yol almak isterdim. Hayaller ve oyunlarla yaşıyorum. Burada hapis mi yatıyorum yoksa özgürlükler içinde mi yaşıyorum? Bunun ne cevabını verebiliyorum ne de cevabını vermekten korkuyorum. Sadece vermiyorum işte. Bekliyorum.

Türkiye’yi izliyorum. Her gün birilerinin birilerini suçladığını, birbirimize her geçen gün ne kadar da yabancılaştığımızı görüyorum. Demokrasi bu mu oluyor; yoksa bizdekiler demokrasicilik mi oynuyorlar? Bu arada dün kendi söküğümü diktim. Sağ olsun İspanyol fıstık komşularım öğrettiler. Onlar çok farklılar. Sistemin tek tipleştirilmiş genç irilerinden çok ama çok farklılar. Sanki Akdeniz kasabalarına has olan o tuzlu rüzgârı odalarına taşımışlar. Mutlular. Bu çok önemli: Mutlular. Bu karanlık havada güneşin açacağını bana müjdeliyorlar sanki. İspanyol ateşini de kültürünü de seviyorum. “Senior”, evet size rağmen! Gene burnum akıyor, inşallah göğsüme inmez bu hastalık. Bir Cumartesi daha böyle geçiyor işte.