Hatıra Defteri

Güzel bir rüyaydı.  Karşımda birdenbire donup kaldığını gördüm. Anlattım, şaşırıp kaldı. Oysa ne hayalet görmüştüm, ne de garip yaratıklar.

Sabah olur olmaz kan ter içinde adını, defterimin ilk sayfasına ayırdım. Yazı defterimin ilk başucu notu, en güzel şiiri sen ol istedim. Ne güzeldi sana Songül diye seslenmek… Keşke son gülüm sen olsaydın, şimdiki solmuş gülüm yerine.

Çocukluğumda öyle alımlıydı ki bana hiç bakmaz, bana hiç varmaz diye seni uzaklardan seyre dalardım. Bazen bu gizemli bakışlarımı senin üzerinde gezdirmekten çok utanırdım ama gözlerim hep sana kayardı. Bir şey yapamaz, sendeki gülün güzelliğini hep yeniden keşfederdim. Bu yüzden bahçedeki kırmızı güllerimizi hep ben sulardım. Annem bu duruma şaşırır, bizim oğlan âşık galiba derdi. Annem haklıydı, âşıktım hem de suda denizkızı sevgilisini arayan başı dönmüş balıklar gibi.

Eski okul defterlerimi karıştırdım senin yüzünden. Benimle ilgili hatıra defterime ne yazmışsın diye merak edip okumak istiyordum. Bol kalp çizmişsin sana ayrılan sayfaya. Sevgili arkadaşım Mesut diye başlamıştın. Yazın da pek küçükmüş, yamuk yumuk yazmışsın. En sonunda da seni çok seviyorum canım arkadaşım yazmışsın. Bu son cümle çok hoşuma gitmişti. Şimdi neredesin, ne yapıyorsun kim bilir? Kimin son gülüsün? Sorularım cevapsız kalıyor.

Karım rüyamda bir kadının ismini sayıkladığımdan bahsetti. Yanı başımda asker gibi dikiliyor, benden hesap soruyordu. Böyle bir şey hatırlamadığımı söyleyip, öyle birini tanımadığımdan bahsettim. Aklına gelen şeyin değil, torunuma en güzel ismi düşündüğümden bahsettim. İnandı, razı geldi. Anlamını sordu, kış başlangıcında uçan gül olduğunu söyledim. Pek beğendi. Üsteledi ancak benim ince sözlerimle paçayı yırttım.

Nerede o güzel kadın bilemem ama birden rüyama girmiş. Bir gece de olsa dedikodusuz ve dırdırsız uyudum. Hep sevildim, hep yanaklarımdan öpüldüm. Bir gecelik de olsa eski günlerdeki gibi Songül’ümle beraberdik. Keşke hep beraber olsaydık ve bu huzursuz hayatımdan kurtulabilseydim. Gerçekleşmeyecek bu hayalimi karım bana evin eksiklerini yüksek sesle söylemekle hatırlatıyordu.