Hatırımda kalanlar

Seni düşündüğümde neden hala yüzümde kocaman bir gülümseme beliriyor? Bana seni hatırlatan şarkılar tesadüfen kulağıma çalındığında; burnuma mis gibi sütsüz, acı kahve kokuları geldiğinde…

Hastayken bir de üstelik daha da bir doluyor gözlerim. Her hasta oluşumda yanımda olacağına dair verdiğin söz her aklıma geldiğinde, bana getirdiğin ve bitirmeye kıyamadığım ada çayımı içiyorum. Her yudumda gözbebeklerimin içinde canlanıyor geçmişimiz. Ne varsa yaşadığımız; kahkahalarımız, firar edişlerimiz, tartışmalarımız, ayrılıklarımız, küskünlüklerimiz, barışmalarımız ve artık çoktan vardığımız son nokta.. Duruma alışmak ve kabullenmekle verdiğim savaşın yenik, yorgun ve mağrur savaşçısı olarak şimdi bir kez daha bakıyorum zamana, bize yaşattığı her şeye.

Küskünlük yok da içimde;o, burukluk var ya  ; o, kalbimi sızlatan incecik sancı.. O, yadigar kalan tek şey senden bana. Ellerimi bırakalı çok oldu, ellerini bırakalı çok uzun zaman oldu; lakin biliyorum aklına düştüğümü bir kadeh rakı içerken, o, hırçın dalgaları seyre daldığında.

Senden gittiğimde, kapkaranlık bir gece çöktü. Ay göstermez oldu yüzünü, karanlık bulutların ardına saklandı. Aklım, kalbimi duymaz oldu. Gece uzadı. Gün doğmadı uzunca bir süre. Zira gitmeseydim eğer, ikna etseydi beni kalbim yine yanında kalmaya, biliyordum sabaha asla kavuşamayacağımı. Yüreğimde gün be gün erittiğin aşkımla ben de kaybolacaktım günün birinde. Her iki durumda da mutlak sonuca ulaşmak vardı işte!

Hala neden gülümsüyor yüzüm aklıma geldiğinde diye sormuştum ya!! Ruhunun derin kuytularında saklamaya çalıştığın, o, büyümeyen erkek çocuğunun gözlerinde gördüm seni de ondan..