Havada o yumuşaklık

Çok anı, çok insan, sende anı biriktirmeye devam ediyorum.

Hayatında bir insan olsun, sorun değil, o bir insandan çok anı biriktirebilirsen, aslında çok insan olursun. Etrafında insandan geçilmez, anı dolu. Ne yapıyoruz, o insanı bulup dolu dolu anı biriktiriyor, insanla insanlığımızın keyfini çıkartıyoruz.

Şöyle yürüyelim mi? Yürüyelim.

Anı biriktirelim istiyorum. Sonra dönüp bakmak için mi? Evet. Aslında hiç de fena bir fikir değil. Var mısın? Varım. Yürü o zaman. Yürüyelim!..Ne zaman denize dokunsam aklıma o gelir. Dokunmak değil de, ne zaman denizle kucaklaşsam, aklıma o düşer ve düştüğü yerde kalır, kalırım.

Anılar anılar anılar...Çok anı, çok insan; hüzünlü mutluluk!

Bir gün tepelere doğru yürüyorduk onunla. Onunla? Evet, onunla, tepelere doğru. O da yürür müydü? Benimle iyi yürürdü. Sonra? O gün, onun ellerinde çiçekler vardı, benim ellerimde kokular ve havada öyle bir yumuşaklık vardı ki, varmak istemedik tepelere. Öylece yolda olma hali. Evet o hal.

Havada o yumuşaklığın olduğu günü hatırlıyorum.

Ciddi olamazsın! O tepedeydik. Yanında o mu vardı? Evet, o vardı. Birden hava öyle bir yumuşadı ki şaşırdık. Havaya sarıldınız. Nerden bildin? Çünkü biz de havaya sarılmıştık. Yumuşacıktı değil mi? Evet, yumuşacık. Sonra sarılıp yattık. Bol bol çiçek ve anı topladınız.

Mavi ve yeşille bir ilgisi olmalı anının.

Geceydi. Şehir alev alevdi. Sokaklardaydık. Bütün sokaklar içimizdeydi. Çocuktuk, gördüm. Gençtim, yaşadık. Yaşım kemale ermişti, güldük. Sonra o köşede seni gördük. Anılarını toplamış....Sen de bizi gördün, bir anını gönderdin, benden, dedin gülümseyerek.

Sahi, kimin anısı en önde koşar?