Havadan sudan...

Havadan sudan yazmak ya da konuşmak, havadan sudan... Hani, ya yoktur dert tasa, gam keder, hasret ayrılık, aşk sevgi, yokluk varlık... Ya da çoktur...
Yorulur insan, yorulur yüreği...
Yorulur ruhu...
Ya susar bin yıl geçer, unutur konuşmayı... Ya konuşur havadan sudan... İyi demek adet olmuştur ya... İyi der hatır sorana dili, iyi...
İyi olmak yeter belki... Çok iyi için, vakit çok geçtir ya da çok erken...

Sonsuz mutluluk bu evrende yok. Başka bir evren var mı, onu da bilmem ya... Ya da başka bir evrende sonsuz bir mutluluk... Bunu da teselli olsun diye, avuntu olsun diye uydurur mutsuzluğunda yüreğimiz...

Gelip geçiyor mutluk... Hani der ya şair; Mutluluk bir tren/ yolcu uğurlarsan, el sallarsan ardından/binmezsen... Böyle miydi? Benden den de şair olmaz'a... Yani derim ki; istasyonda durma, bin o trene...
Oysa, diyor dostum; ' trene binmekle bulunmaz mutluluk... Her trenin yok mu son istasyonu?'
İşte bütün mesele bu. İnsen de her istasyonda, bilsen de ineceğini. Bin o trene... Kaçırma, bekleme, bakma ardından...

Böyle bir mevzu sanırım mutluluk. Daha yaşım kaç? Bilirim, yaşadım yaşımdan daha çok...

Yüzyıl gelir geçer... Toprak olmak hikaye... Toprak olmamak asıl mesele... Şimdi gittiğimde toprak olsam ben de, hani yaşamışlığı bir' hiç 'olan... Yok, 'hiç' olmaz insan... Mutlaka 'bir şeydir' bir tek insan için bile... Anlamı olmak yani kastettiğim... Bir insanın başkaları için anlamı olması... Anlamlı olması. Anne ve evlat gibi, belki de dede ve torun gibi... Öyle büyük bir anlam ki...

Yani yanılıyorum arada, 'hiç'olup gitmek mevzuunda... İnsan 'hiç' olmaz, anlıyorum daha düşündüğümde... Oysa hangi atamın genlerini taşımaktayım ve anlam katmakta bana hangi atam?

Gerçi, ben anlasam ki nesilden nesile taşıdığım genlerin anlamını, 'hiç'likten kurtaramam yine de bin yıl öncesi yaşamış atam, eğer Aristotales değilse...