Havza Meslek Yüksek Okulu:(

Ben On dokuz Mayıs Üniversitesi Havza Meslek Yüksekokulu mezunuyum. Galiba iki yıllık dolu dolu yaşadığım okul yıllarımı özledim. Biraz bahsedersem özlemimi gideririm diye düşündüm. Tanınan bir köşe yazarına (isim vermeye gerek görmüyorum) üniversitemizin sorunlarını yazıp yollamıştım. Belki sesim duyulur diye. Fakat pek ilgi göstermedi ya da o kadar sorun içerisinde bizim okula sıra gelmedi.

Okulu ilk gördüğümde tepkim diğer arkadaşlarımın tepkisi gibi olmadı. Herkesin beklentileri yüksekti. Hayal kırıklığına uğradı. Ben çok sıkıntılı bir ortamdan uzaklaşmak istediğimden her uzak yer cennet gibiydi benim için. Çok arkadaşım Samsun’un ilçesi Havza’ya denizin yakın olabileceğini, okulda çok geniş haklara sahip olabileceğini düşünmüş.

Okulumuz resimde de görüldüğü gibi çok fazla üniversite havasında değildi. Bilgisayar odası, teknik resim salonu, kantini ve çevresinde kocaman elmalıkları ve heybetli dağlarıyla bilinirdi. Havzanın çıkışında yapılmakta olan yeni binamızla teselli olduk ilk dönem. (gerçi biz okulu bitirince taşınmışlardı)

Ama insan denen varlık ne güzel bir varlıktır ki anlayana. Biz o küçücük ilçede ne anılar biriktirdik. Kız yurdunda kalıyordum ben. Yurttaki paylaşımlarımı da es geçemem. Kışları çok soğuk olurdu Havza. Arkadaşlarla sıcacık yurtta bi pencerenin önünde toplanır, mumlarımızı yakar, dışarıda sakince yağan karı seyrederdik. Şarkılar mırıldanırdık. Sokak lambasının kırmızı ışığına dalardı bazısının gözleri… Özlediklerimiz yüreğimize gelir otururdu. Şarkılar ilerleyen saatlerde ortamın durumuna göre yavaşlar ya da hızlanırdı. Mutlu günümüzde isek espriler havada uçuşurdu. Kahkahalarımız müdiremiz, Ayşe ablamızın odasına kadar giderdi. Gelir bizi uyarırdı uykulu gözleriyle. Tamam, sustuk abla derdik. O uyuduğunda başlardık curcunaya.

Velhasıl acılarımızı ortaya koyardık, sevinçlerimizi birbirimize bölüp verirdik. Koşardık derdi olana. Ağlardık birlikte; gülerdik birlikte. Yeme içme ayrı olur mu? Kardeştik, anneydik, babaydık, yoldaştık. Havza halkı da zamanla alıştı bize. Hiç unutulmaz iyiliklerini gördük. Cıvıl cıvıl gençlik gelmişti ilçelerine. Kimse kimseye zarar vermez zarar görmedikçe.

Öyle özledim ki o hayatımda azami yer tutan iki yılı. Okul bitti. Yeni binaya taşındı okulumuz. Yepyeni arkadaşlar geldi bizim yerimize. Yeni hikâyeler taşıyor şimdi o küçük, şirin ilçe. Ben kırık dökük hissediyorum kendimi, yarım kaldım sanki şimdilerde. Şarkılarda anılarım yerleşiyor gözlerime. İki damla sımsıcak yaş akıyor Havza’dan kalan….