Hay; eline... beline... diline..!

Mizah yazarken de “Eline, beline ve diline sahip olmalı” ilkesini göz ardı etmemeliyiz değerli blogdaşlar!

Ben bunu beceremedim!

Geçen elime çekici vurdum!

Keskiye vururken dalmışım, sağ işaret parmağımın başlangıç yerine vurdum çekici! Şişti tabi!

Beline sahip ol düsturu da çok önemli!

Üşendiğim zaman hep belim ağrırdı! Genelde evde olduğum zamanlar olurdu bu! Annem rahmetli, bir tane kuşak aldı bana! On metre var!

“Anne bu ne ya? Pakistanlı karılara benzeteceksin beni! Onlar da sarıp sarmalıyorlar kendilerini!”

“Beline saracaksın oğlum! Bir daha belini üşütmezsin!” Demişti.

Hâlâ durur! Yün hem de!

Dilime sahip olma konusunda ne kadar özen göstersem de olur olmaz yerde bir laf eder tepkileri üzerime çekerim!

Münasebetsiz Ahmet Efendiyim yani!..

Arkadaşlar; Fenerbahçe altı gol atmış ben nelerden bahsediyorum!

Maçın devre arasında Merzifon’dan yola çıktım. Osmancık civarında radyo bağlantısı kesildi! Ertuğrul radyoyu kurcalamaya başladı!

“Oğlum boşuna bozma ayarını! Vadideyiz! Birazdan yayın gelir!” Dedim!

Telefonumu aldı Abisini aradı!

“Maç kaç kaç Abi? Radyo çekmiyor burada!”

“ Maç penaltılara kaldı!”

“Ne penaltısı Abi? Beşiktaşın maçı mı ki bu?” ( küçük Nasrettin!)

Müzik dinlemeye başladık!

Tosya’da tekrar aradığımızda maçın 6-0 bittiğini öğrendik!

Varan tesislerinde bir porsiyon Akçaabat köfte yedim; Hendek Berceste’de bir bardak çay içtim! İki de sigara!

Altı saatlik yolculuğu altı golle tamamlamanın huzuru vardı içimde!

Evdeyim!