Hay Allah!

Kardeş kardeş geçineceğiz derken, ipin ucunu kaçırdık sanırım. Börtü böcek, hayvan bitki, doğada yaşamaya istekliyim. Fakat korkularım çok yoğun. Hep dua ve meditasyonla aşmaya çalışıyorum.

Dün yine bahçede dolaştım, içeri girdim ki…

Karnımdan bir vızıltı mı yoksa gurultumu desem, pek de anlam veremediğim sesler geldi. Çok yorgundum. Bedenimi ihmal ettiğimi düşündüm. “ Hazır bağırsakların sana ses veriyor, dinle! “ dedim kendime. Bir de eylem yapayım, işime ara verip karnımı okşayayım dedim.

Dememle eyleme geçmem an meselesi oldu. Penyemi yukarı sıyırmamla, bir arı ayaklarımın dibine ters kepçe düştü. Maalesef o korkuyla terliğimle ezdim onu. İçim acıdı.

Şortumla penyemin arasına sıkışıp kalmasaydı, o benim canımı yakacaktı. Evet, fazla samimiyet can yakıyor işte. Bazen de can alıyor.

Ne bileyim işte! Böyle anlarda kafam çok karışıyor.