Hayal kırıklıkları.. Vol V

İnsanlar arasındaki gün geçtikçe kötüleşen şu ilişkileri anlamıyorum. Anlamıyorum arkadaş! Yani, her geçen gün birbirimize daha çok destek olacağımıza, daha çok yanyana duracağımıza, daha çok birbirimizi seveceğimize, bin beter oluyoruz. Bu kadar sahteliklerin arasında parlamak yerine, birbirimizi iğdiş etmek, iğnelemek, arkamızdan konuşmak hele ki yüzümüze gülerek; daha cazip geliyor. Hayır, ne elde ediyoruz bunu yaparak? Kendi değerini insan kendi düşürür fakat ben iş ortamında da bunu gördüm ki, yalakalık yapmak daha çok bir yere getiriyor. Yok arkadaş! Elimde değil. İstesem bile yapamam ben yalandan bir insana güleryüzle davranmayı. Sırf yükselebilmek için kendime olan saygımı azaltamam. Varsın o insanlar beni davrandığım şekildeki tavrımın anlamını başka yerlere sürüklesin, ben özümdeki gibi davranayım.

Bu kadar okul yaşamım boyunca görebileceğim her kazığı gördüm insanlardan fakat iş ortamındaki kazıkları yeni yeni tattığım için, hayal kırıklıkları Vol V yazımı da yazmaya itiyor beni. Kimbilir daha ne hayal kırıklıkları göreceğim apayrı fakat en ağırı buydu sanırım. En sevdiğim insanlardan, üstelik bana her sabah güler yüzüyle sarılıp beni seven zannettiğim insanlar benim arkamdan hiç beni tanımlayamayacak kelimeler konuşuyorlarsa, ben bu hayattan herşey beklerim artık. İnsanı kurşun yarası acıtmaz en sevdiğinin attığı kazık kadar derlerdi inanmazdım. Hakikaten böyle. Şu beni seven insanlar yüzüme karşı söyleselerdi beni sevmediklerini daha az acırdı şu yüreğim. Oysa ki ben hep insanlara karşı iyi ve pozitif şeyler düşünürdüm. Ne olursa olsun. Çünkü biz öyle büyüdük. Her zaman annemin tavsiyesiydi ve sevgili Kıvırcık Ali'nin; "İnsanlar isterse sırtından ciddi anlamda bıçaklasın seni, sen insanları hep sev, hep sev, hep sev. Çünkü insan oldukları için" diye. Ve bende hep sevdikçe böyle oldu. Sanırım hata hep bendeydi. Çünkü şöyle bir izlenim gördüm de; insanlar birbirleriyle anlaştıkları sürece değil, birbirlerinden çıkarları oldukları sürece anlaşıyorlar.

Yazık.. Yook. Artık hiç üzülmüyorum. Çünkü bugün çok güzel bir şey öğrendim. Kendimi nasıl üzmemeyi. Bir tane Rojda var ve ben bu Rojda'yı üzmemem gerektiğini anladım. Dünyaya her zaman böyle bir Rojda gelmeyeceğini ve onun kıymetini bilmeyi öğrendim. Bunun yolu da hiç kimseyi, hiçbir şeyi ve insanların yaptıkları her şeyi umursamamaktan ve onlar gibi politik davranmaktan geçiyor. Bunu bilir bunu söylerim.

Gözyaşlarınızı asla haketmeyen insanlara ve haketmeyen şeylere karşı akıtmayınız.

Sevgi ve saygıyla
rojdda