Hayale mektup - IX

Bayılıyorum doğanın uyanışına !
Öyle de güzeldi ki dün hava.
Hiç böyle bir yeşil görmemişsindir.
Böyle bir su şırıltısı da duymamışsındır.
Uzandım çimenlere, kapadım gözlerimi.
Düşündüm de: Ne kısaymış hayat !

"Önünde upuzun bir ömür var." derdi babam.

Kandırırmış meğerse !
Durdurmaya da çalışmıyorum zamanı.
Kayıyor ellerimden usulca.
Bıraktım peşini de.
Günaydın umut !
Alınamayan soluk !
Şiir de yazdım yine.
Hem de gözlerim kapalı !
Yazmayacaktım oysa.
Söz vermiştim bana !

"Öyle çorak ki yüreğim, pembe hayalin oldu ab-ı hayat." deyiverdi yürek.

Hani var ya: O ürkek kıpırtısı baharın?
Paylaşmak istedim bu sabah.
Kapkara bulutlar dağılmış.
Göğün mavisi sulara karışmış.
Belki yeşil, asla gri değil !
Bir görsen: Gönlümde ne çiçekler açmış?
Bilmem ki nasıl sevilir?
Hatırladım.
Hiç koklayacak çiçeğim olmamış !
O'na rastladım aniden.
Şaka mı yaptı hayat?
İlk kelimedeki "s"
sondaki "a"ya bakakalmış !
Öylesine şaşkın ruhum !
Gücüm yok anlamaya.
Vaktim de belki.
Ama hoş.
Ne heyecan !