Hayaletler

Alışveriş Merkezinde kızımı tuvalete götürdüm. Orada çalışan bayana'' Merhaba ''dediğimde beni farketmediğini düşündüm. Tekrar yüksek sesle ''kolay gelsin'' dediğimde, bana baktı gülümsedi ve teşekkür etti.

Daha önce önemsemediğim bu konu dikkatimi çekti. Çünkü çevremizde bir sürü insan var. Hastanede, çalıştığımız alanlarda, alışveriş merkezlerinde birçok yerde. Çalışıyorlar ve bizim için önemli olan birçok iş yapıyorlar. Fakat biz onları ne kadar önemsiyoruz. Bir merhabadan, kolay gelsinden yoksun dillerimiz, mevcut durumdan memnun kalmayınca birşeyler söyleme ihtiyacı duyuyor. Hatta bu bazen çok ağır cümleler bile olabiliyor.

Ya biz nasılız. Bizlerde bazen hayalet olmuyor muyuz. Sizi farketmeyen, yaptığınız işin emeğini düşünmeden, bir teşekkür etmeden çekip giden bir müşteriniz, yöneticiniz, patronunuz olmadı mı? Bunları bir kenara bırakın otoparkta, asansörde, merdivende bir günaydından yoksun komşularınız, aynı şirkette çalıştığınız arkadaşlarınız.

Buna bireyselleşme mi? hayat temposundaki yoğunluk mu? ne dersiniz bilmem.

Ama bir düşünün sabah evden çıkarken apartman görevlisine dediğiniz bir GÜNAYDIN, iş yerinizde merdivenleri paspas yapan görevliye, alışveriş merkezinde sizi karşılayan güvenliğe, tuvaletleri temizleyen hizmetliye gülümseyerek dediğiniz KOLAY GELSİN size ne kaybettirir. Bana kayıptan çok mutluluk getirdiğini gördüm. Çünkü karşımdaki kişinin fark edilmekten mutlu olduğunu hissettim. GÜNAYDIN yada KOLAY GELSİN derken gülümsediğimde bilinçli olmadan bende kendimi iyi hissediyorum.

Bence bunu hemen deneyin. Çevrenizdeki hayaletlerin farkına varın ve onlara kocaman gülümseyerek MERHABA deyin. Göreceksiniz ki bu size çok iyi gelecek.

Mutlu Kalın

Özgül YILMAZ ÇAYIRLI