Hayat - 6

Hayat nasıl çalıyor mutluluklarımızı farkındayım.

Yanıbaşımızdayken sevgili alıştırıyor bizi kendine hep varmış gibi, hep olacakmış gibi, yokluğunda çekilen özlemleri unutuyor insan. Veya kaybedince ne kadar özleyeceğini unutuyor.

Hayat nasıl çalıyor mutluluklarımızı farkındayım.

Çalışmak zorunda insan. Para diye bir şey icat olmuş. Kazanmak zorundasın. Zorunda olmak ne zor bir şeydir. Hayatının üçte birini para karşılığı başkalarına sattık dan sonra diğer üçte biri uykuya gidiyor. Ve kalan zamana sıkışıyor yol, yemek, alışveriş, aşk. Tabii yaşadığın günlük can sıkıcı bir sürü şeyden kurtulabilir, orasından burasından çekiştirilmiş duygularının arasından tertemiz bir coşkuyu bulabilirsen çıkarıp sunabilirsin içindeki aşkı ve insan olduğunu hatırlatan şeyleri.

Hayat nasıl çalıyor mutlulukları farkındayım.

“Anı yaşa” diyorlar

“Önemli olan bugün” diyorlar

Bunu herkes biliyor.

Laf işte… Boş…

Ben şu anı yaşamak istemiyorum ki.

Benim burada ne işim var?

Zorunda olmak, mecbur kalmak, ne kadar zor.

Bu hayatı hak etmediğini, neleri istediğini, nasıl bir hayat sürmen gerektiğini, bilmeme rağmen bir şey yapamamak. Üstelik zamanın ne kadar hızlı geçtiğinin farkında olmama rağmen.

Ne olacak kader mi diyeceğiz? Kabullenip boyun büküp bulunduğun şartlarda maksimum yapabileceklerini yapıp yetinecek miyiz? Zaten bunu yapıyoruz. Yapmak zorundayız, zorunda kalmak ne zor.

İşyerimin penceresinden gelip geçen insanlara bakıyorum. Hiç biri geçen zamandan tedirgin değil.

Hayat nasıl çalıyor mutluluklarımızı farkındayım.

Yan komşudan, paradan, çalışmaktan, kariyer den, ünvanlardan, trafikten kaçtım dağ başına yerleştim. İnsan kendini sıkan şeylerden kaçarken bile birçok sevdiği şeyleri de bırakmak zorunda kalıyor. Göze aldım. Hayat bir süre sonra benden intikam almaya başladı. Sinsice ve zalimce… Ben hayatla başa çıkamazdım. Anladım…

Hayatımda sevdiğim her şeyi bir yere toparlayadım. Bilmeme rağmen, farkında olmama rağmen. Bumu hayat?

Herkes bir alışılmışın içinde, herkes kendisine dikilip verilmiş elbiseler içinde, herkes kendi rolünü ezberleme durumunda… Toplum gizli kurallar koymuş. İstediğin gibi olunca yadırganıyorsunuz ve herkes hayatla bir olup sizi bir kalıba sokmak için müthiş bir mücadeleye giriyorlar…Siz yalnız… Onlar çok güçlüler… Öğretilmişler… Alıp karasabanları yarıp geçiyorlar yüreğinizi… Hiç üzülmeden… Sevgi kalmamış…

Az kaldı zaman. Hiç çok olmadı zaten. Biz de gideceğiz ve hiç hatırlanmayacağız. Biliyorum normaldir doğaldır bu son… ama

Hayat nasıl çalıyor mutluluklarımızı farkındayım.