Hayat, guatr

Bir kayanın üzerinde yaşam, denize yanaşıyor gözleri..

Hayat guatr, iyot tek ihtiyacı. Öğreniyor. İyot çekebilseydi vaktiyle içine; olmayacaktı böyle bir illet. Orada olduğunu biliyor, hem de bir adım ötede. Yorgundu; korkaktı yaşanmışlığında. Ürkekti; hiç bilmediğine dokunmaya. Tuzlu deniz kokusunun tadını alıyordu her bir hücre denilen yaşayanında. Kokunun tadı olur muydu? Oluyordu işte. Tüm bildiklerini unutuyordu tadında.

Neler vermezdi, arada yalayan denizin tam ortasında büyümek için. Çakılıydı ayaklarından, kıpırdayamazdı hayatın ağırlığından. Bir fırtına bekliyordu ve “belki” den ibaretti hayat. Bir deprem olurdu belki; onu denizin ta ortasına taşıyan. Tüm bildiklerini yerinden oynatacak. Kimini gömmesini, yutmasını umuyordu; kimini tutup çıkarmasını bir çakıl taşı ardındaki adalarını. Bir afet, gömecek enginliğe ya da bağışlayacak hayatı dalgaların kanadında.

Hazırdı, çoktan göze almıştı boğulmayı tüm zamanlarda. Yokluğa karışsa da, denizin tuzuna karışacaktı; yanık, yamalı umutları..

Deniz vurdu gözlerine, mavi mavi çarptı yüreğine..

Gülümsedi ilk defa, dalgaların dudağında..

elveda..

merhaba..