Hayat, Hayattır!

Kuş sesleri üzerinden gerçekten soğuk derecesinde serin bir sonbahar sabahında sakin, sakin yürüyorum hayatımda. Sabahleyin zamanında kalkmış, akşamdan uykusunu almış biri olarak, sabah serinliğinden etkilenmiş ve belki de hafif üşüyen, ürkek fakat tatmin tavırlarla, kendimi güvende hissediyorum.

Oysa bunca yıldır, kendinden emin ancak güvensiz yaşamımda neler yapıp, karşılığında neler buldum sorusu karşısında hem kendimi, hem de mesleğimi fazlasıyla ciddiye almış bir insan olarak, bu hayatta daha baştan kaybetmiş olduğumu şimdi duyumsuyorum.

Belki de Newyorklu Ağabey, Ata Kemal ve hatta Güz Özlemi’ni yıllarca anlatmak istediğini anlamayacak kadar farklı bir pencereden, hatta sadece kendi baktığım pencereden, hayatın mukavemeti karşısında abartılmış hayatımın bugünkü boşluğunu aniden anlamak, beni ne zafer sarhoşu, ne berduş derecesinde yalnız, ne de anti kahraman yapıyor.

Hayat, hayattır. Her birimiz için de vardır.