Hayat akıp giderken

Hayat tersine yaşanmalıydı bence... Önce ölümü savuşturmalıydık başımızdan.. Yirmi yılımızı huzur evinde gecirip, Çok gencleştiğimiz icin atılmalıydık... Altın bir saatimiz olduktan sonra işe başlamalıydık. Kırk yıl calışmalıydık, ta ki emekliliğin tadını cıkarabilcek denli gençleştiğimiz güne kadar...Üniversiteye gitmeliydik sonra, liseye hazır hale gelinceye dek parti yapmalıydık...

İyice ufalmalıydık... Oyun oynayıp sorumlulukları unutmalıydık..

Küçük bir kız ya da erkek bebek olunca annemize donmeli, son dokuz ayımızı yüzerek gecirmeli ve sevgi dolu bir bakışta son bulmalıydık... Norman Glass'ın bu sozleriyle başlamak istedim.

Sanırım cogumuz hayatını istediği gibi yaşadıgını zannediyor ama insanlar hayata sadece hayatın istediği kadar etki ederler. Yaprak gibi dalda sessiz durur ama rüzgar onu kımıldattıgında cıkartır sesini. Bazen hüznün sesidir cıkardıgı ses, bazen sevinci mujdeler bize.

Parmak uçlarımda yaşıyorum hayatı, aşık oluyorum kimi zaman, bazen üzüyor beni yaşadıgım mutsuzluk ama ben kabullendim yaşadıgım hayatı artık.

Belki bizler değil ama hayat bize bir sınır koymuştur. "Ben hayatın bana cizdiği sınırlar çercevesinde değilde hayatın benim cizdiğim sınırlar çercevesinde olmasını istiyorum" ama sadece istemek yetmiyor...

Düşünüyorum da, hayat o sınırları koymasaydı insanlar amaclarına gayelerine ulaşmak icin caba sarfedermiydi...

Hayat; Düşlerimizin gerisindeki kırıntılardır.

Hayat; Biz başka planlar yaparken karşımıza cıkanlardır