Hayat bir tadımlık

Bu bir tadımlık hayat içerisinde öyle çok koşturuyor ki bedenlerimiz;ruhlarımız çok gerilerde, orta çağ yalnızlığında kalıyor.

Hatta çoğu zaman onu nerede kaybettiğimizi anımsamıyoruz bile...
Hayatın bitmez tükenmez telaşı içinde, ruhumuzu kaybettiğimiz aklımıza düştüğünde, sağo sola saldırıp arıyoruz onu ama bu kez de neyi aradığımızı bilmiyoruz ya da unutuyoruz...

Sanıyoruz ki ;bu koşuşturmanın sonunda mükafatlandırılacağız.Sanıyoruz ki mükafatımız;çok para , ultra lüks bir yaşam, yatlar, katlar, spor arabalar olacak ve biz de çok mutlu , mesud hayatlar süreceğiz...

Ben ten uyuşmasının , ruh uyuşmasıyla ilgili olduğuna inanırım.Hatta ruh uyuşmasının çok daha önemli olduğuna ve aslında insanların ruh eşlerini aradığına...Önce göz gürür belki ama ancak ruh sever... Ama ruhların uyuşabilmesi için insanın önce kendi ruhunu bulması ve tanıması gerek...

O kadar hızlı akıyor ki hayat , akrep ve yelkovanla yarışır gibiyiz... Bu sebepten ötürü, tüm ilişkilerimiz yarım yamalak ya da bölük pörçük... Çünkü sevmeye bile vaktimiz yok bizim... Sevmek emek ister, zaman ister, aceleye gelmez.Öyle çok kaptırıyoruz ki bedenlerimizi dünya telaşına , ruhlarımız çok gerilerde ortaçağ yalnızlığında, bedenlerimiz ise dünya telaşında kalıyor... Bu yüzden uçakları sevmem ben.Uçaklar hayallerimi söndürür benim, hatta hayal kurdurmaz bana...
Kahve makinaları , kahve yapmak için harcadığım emeğin verdiği mutluluğumu öldürür. Çamaşır makinaları , kazaklarımı yıkarken su da köpürttüğüm hayallerimi öldürür. Trenleri severim sonra.Kocaman, vagonlu trenlerin yavaşlığını ve huzurunu severim. Dağları yaran, gölleri bölen, nehirleri geçen, geçmişin hüznünü , geleceğin umudunu yaşatan, hayallere vakit bırakan, zamanı yavaş akıtan kara trenleri...
Bedenlerimizi 21.yuzyılın emperyalist teknolojilerinden usulca çekelim ve biraz mola verip, ruhumuzun bedenimize yetişmesini bekleyelim ya da atlayıp kara trenlere ruhlarımızın yaşamak istediği çağa doğru yol alalım.
Çünkü hayat bir tadımlık...