Hayat... Bir tiyatro sahnesi

Hayat bir tiyatro sahnesi… Ve.. Bu sahnede kimi zaman komedi, kimi zaman trajedi çoğu kez de dram sahneleniyor. Üstelik gönülsüz rol alan figüranlara rağmen. Oyunun sonu her vakitte ölümle neticeleniyor.

Bazen bu sahnede anlık da olsa, mutluluklar yaşanmıyor değil.

Ya da neşe…

Hiç birimiz bu sahneye kendi isteğimiz ile çıkmadık ki! İsteklerimiz doğrultusunda rol aldığımızı sandık, birçok kez.

Hayal kırıklıkları, üzüntüler, boşa çalınan zamanlar, kırılmış kalp ya da gururlar; bizleri alıp galebe çalarlar ve de çaldılar.

Gün geldi ağladık. Gün geldi ağlattık. Bazen sevgiyi taç yaptık papatyalardan, hak edip etmeyeceğini bilmediğimiz insanlara taktık.

Meselelerin mesele olduğunu fark ettik de, O meselelere önem vermeyi unuttuk. Ya da unutturdular.

Yaşanılan her türlü olumsuzluğa rağmen umudun, peşine takılıp da ‘’Yarın daha iyi bir gün olacak’’ diye ümit beslemekten geri kalmadık. Belki yanlış yaptık belki de bununla avunduk… Avutulmamıza göz yumduk.

Kim bilir? Kim bilebilir ki?

Düşler kurduk. İçinde mutluluk olan, sevgi dolu düşler. Belki de yaşama direncimiz bu kurduğumuz düşlerdendi.

Büyük bir girdaptı bizi içine çeken ve bu girdabın acımasız çarklarının dişlileri arasında; dönüp durduk. Döndükçe ufalandık. Ufalandıkça azaldık. Bir toz zerresine dönüştük. O toz zerresi ki savruldu bazen aşka, bazen kedere…

Ayşen Arslangiray

İzmirden...