Hayat çekirdeksiz üzüm

BIRAKIN GELSİN...

Ne kadar çok uğraşırsanız o kadar yorulursunuz. Ne kadar çok beklerseniz o kadar uzaklaştırırsınız. Ne kadar çok sahiplenirseniz o kadar kaybedersiniz. Ne kadar çok isterseniz o kadar zorlarsınız. Ne kadar çok anlatırsanız o kadar sıkarsınız. Ne kadar çok umutlanırsanız o kadar mutsuz olursunuz.

Oysa ki, o her neyse, bir kez gönülden, en derinden, kalbiniz çarpa çarpa isteyin ve  bırakın. Bırakın ki gelsin.Üstüne düştükçe, geçmiş kabus gibi çöker üstünüze. Beklentiniz artıkça gelecek kemirir içinizi.

Bir an için durun ve sadece derin bir nefes alın. Etrafınıza bakın. Nefes aldığınız an ve baktığınız her şey şu anda. Geçmiş ya da gelecekte değil. Şu anda. Beklediğiniz o şey ne zamanda? Gelecekte. Olmaz, hayır, yapamazsın diyen ses nerede? Geçmişte. O zaman siz neredesiniz?

Bu açıdan bakınca neler kaçırdığınızı, aslında tam anlamıyla yaşamadığınızı, sadece nefes alıp vererek hayatta kaldığınızı, bir önceki günle bir sonraki gün arasında sıkıştığınızı daha iyi anlayabilirsiniz. Hani çok mutsuzum, çok huzursuzum, içim rahat değil diyoruz ya... Hani isteğimiz her şeyin olması için çok zorluyoruz ya... Hani zamanın aslında bize ait olmadığını unutuyoruz ya... Her şeyin en doğru zamanda, en doğru şekilde, en doğru insanla geleceğini kabul etmiyoruz ya... Geldiği zamanda artık değersiz buluyor ve çabuk tüketiyoruz ya... Mutsuz, huzursuz, negatif, yargılayıcı, sıkıcı, çok konuşan, eleştiren kişiye dönüşüyoruz ya...Neden?

Nefes aldığımız an'ı yaşamıyoruz da ondan:)

Sevgiler...

www.reikigunlugu.wordpress.com