Hayat Çekirdeksiz Üzüm

Masallarla büyüdük. Kurtarılmayı bekleyen prenses, kurtaran prens olmayı hayal ettik, ona inandırıldık. Masallarda inandığımız aşkı çerçeveledik. Birlikte olmak istediğimiz kişinin işini, kazancını, arabasını, evini, eğitimini, fiziksel özelliklerini, yaşını, ailesini bir güzel belirledik. Belirlerken de çevremizi ihmal etmedik tabii:) Kim ne der, herkes beğenmeli, ne kadar güzel, ne kadar güçlü, çok zengin, ailesi şöyle böyle desinler diye, kendimizden çok onların isteyeceği profili oluşturduk:) Kadınlar için kurtarıcı erkek, erkekler için gücünü herkese kanıtlayacağı kadın aradık. Adına aşk dedik. Sonsuza dek mutlu yaşamayı hedefledik...

Gerçek bu mu peki? Neden hep kurtarılmayı bekliyorum? Neden hep güçlü olmak zorundayım? Aşkı, evliliği fiziksel ve çevresel kriterlere göre belirlediysem... Mutluluğu bir başkasında arıyorsam...  Sevmekten çok sevilmek istiyorsam... Henüz kendimi tanımıyorken bir başkasının beni bilmesini istiyorsam... Kendimi  beğenmezken beğenilmeyi bekliyorsam...  

Birliktelik olur mu? İlişkiler yürür mü?

Olmaz ki... Olmuyor da...

Hadi oldu diyelim. Mutlu muyuz acaba? Herkesi gıptayla baktığı birlikteliğimiz, yalnızken de öyle güzel mi? Dürüst olalım. Sevginin almak kadar vermek olduğunu anlamıyoruz.  Fiziksel çerçeve çiziyoruz ama duygularımızı yok sayıyoruz. Maddeye önem veriyoruz ama kalbimizi dinlemiyoruz. Çevre ne der diye düşünüyoruz ama ben ne istiyorum demiyoruz.

Gerçekten sevmek, sevilmek ,mutlu olmak, huzur bulmak istiyorsak işe kendimizden başlayalım:)

Aşk güzeldir. Sevmek güzeldir. Birliktelik güzeldir. İlişki güzeldir.

Herkesin kendi sevgi masalını yazması dileğiyle:)