Hayat çok zor

Dün ilçeden merkeze giderken çaresiz bir anne ile karşılaştım. Küçük bir kasabadan binmişti . Kucağında bir bebeği vardı. Hemen yeni anne olmanın verdiği o içgüdüsel hareketle kaç aylık olduğunu sordum. 6 aylık olduğunu öğrendim. Benim oğlumla aynı aylıktı ama benimkinin yarısı kadardı. Zavallım ateşler içerisinde yanıyordu ve bir taraftan öksürüyordu.

Şöyle uzun bir süre süzdüm bebeciği. Nasıl hasta olmasın ki! Ayağındaki çorabı ben el bezi olarak kullanmazdım. Üzerine örtülü battaniyesinin bilmem kaçıncı sahibiydi?. Anne çaresizdi ve artık yorulmuştu. Çocuğu kasabadaki doktora götürmüş sonuç alamayınca yavrusunu kapıp merkeze doktora götürüyordu. Anneninde üstünde incecik bir kazak vardı ve ayakkabısı yazlıktı...

Ve düşünmeye aynı zamanda yargılamaya başladım. Hayata kolay başlayan ve yaşamın kaymağını yiyen insanlarla hayata zor başlayıp yemek yeme lüksü bile olmayan insanlar arasındaki uçurumu. Ben bunu sık sık düşünür ve labirentin içinde bulduğum anda bıraakırım düşünmeyi... O an çantası için 2000 dolar vermiş bir ünlüden, ünlü markalrla boy gösteren insanlardan nefret ederim. Yoksulla zengin arasındaki uçurumun büyük olduğu başka ülkeler nasıl acaba? Ya da aslında her ülkede bu gibi manzaralar var da biz mi abartıyoruz? Hayat acımasız mı yoksa eşitlik bir gün mutlaka sağlanır mı?

Aslına bakarsanız hiçbir zaman hiç kimse eşit olmayacak. İlim yuvalarımızda bile akıldan çok para konuşuyorsa , ekmeğini kazanmaya çalışan Ahmet amca kızını okutup kendi gibi ırgat olmasın diye uğraşsa da aslında Ayşe ömrü boyunca Ahmet amcanın kızı olduğu için gurur yerine utanç duyacak çünkü olmak istediği o makamlarda daha zengiler belki daha az çabayla ahbap-çavuş ilişkisini kullanarak gelmiş olacak...

Üzülüyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor. Yazık...!