Hayat devam ediyor

Tam bir sene önceydi… Keyifli bir tatil geçirirken birden her şeyin tepetaklak olması ve zor günler yaşamam… Yaşadığım şehirden kilometrelerce uzakta inziva gibi bir tatil geçiriyordum. Kendime zaman ayırıyordum. Yazılarımı yazıyordum. Kitap okuyordum. Sahilde kimi zaman yürüyordum kimi zaman ise bisiklete biniyordum. Yüzüp sörf yapıyordum. Gece hayatına fazla katılmadan, dinlenerek ve içime dönerek keyifli bir tatil geçiriyordum. Tam tüm senenin fiziksel ve ruhsal yorgunluğunu üzerimden atmaya başlamıştım ki, hayatımda tek başıma üstlenmem gereken bir durumla karşılaştım. Emektar köpeğimiz hastalanmıştı. Evet, tam bir sene önceydi.

Yaşadığımız şehirden kilometrelerce uzaktaydım ve köpeğimiz o haldeyken, onunla uzun bir yol kat edip kendi veterinerine götürme imkânım da yoktu. Bulunduğum sahil kasabasında bir veteriner buldum ve köpeğimi ona götürmeye başladım.

Aslında tüm yaşadıklarımız gayet doğaldı. Köpeğim hayatının sonuna gelmişti. Doğmuş, çocukluğunu ve gençliğini yaşamış, orta yaşını geçmiş, yaşlılık dönemini tamamlamış ve artık hayata veda etmeye hazırlanıyordu. Tıpkı her canlı gibi… Tıpkı bir yoga dersini kurguladığımız gibi… (İlgili yazıya https://burcuyircali.wordpress.com/2015/08/02/yoga-ve-hayat/ adresinden ulaşabilirsiniz)

Yine de elimizden gelen her şeyi yapmalıydık. Köpeğimiz çok yaşlı olduğu için bedeninde bir yeri düzeltmeye çalışırken başka bir tarafı bozuyorduk. Ama tabii ki vazgeçmedik. Serum ile beslemeye devam ettik. On gün böyle geçti ama köpeğimizin karaciğer ve böbreği iflas etmişti. Böbrek yaşamsal bir organ. Yin yogaya göre, yaşam enerjisi adı verilen “prana” ya da “çi” böbreklerde bulunmakta. Böbrekler iflas edince, yaşam enerjisi de yitiriliyor ve ne yazık ki kaçınılmaz son geliyor.

Köpeğimiz için de kaçınılmaz son gelmişti. Tam 18 sene bizimle yaşamıştı. İyi ve kötü anılarımız olmuştu. Hazır mamaya alıştırırken bizi çileden çıkartmış ve bir iki şaplak yemişti. Parka gittiğimizde birlikte koşmuş, oyunlar oynamış, mutlu olmuştuk. Kimi zaman serbest bıraktığımızda kaçmış, bizi saatlerce peşinden koşturmuştu. Hasta olduğu ve veterinere gittiğimiz zamanlarda üzülmüştük. Ayağını kırdığında ve sokak köpeklerinin saldırısına uğrayıp ameliyat olduğunda ameliyathane kapısında beklerken ağlamıştık. Kedi kovalayıp da kediyi kıstırdığında ve kedi ona “tısladığında” kahkahalara boğulmuştuk. Çocuklar top oynarken topu yakalamak için onların ayakları altında dolaştığında çok eğlenmiştik. Dere kenarında ilk defa köstebek ile karşılaşıp köstebeği koklarken burnuna iğneler batıp geri çekildiğinde gülmekten kırılmıştık. Yine aynı dere kenarında derenin öbür tarafında bir inek görüp ineğe sinirlendiğinde ve ineği yerinden etmek için hiç sevmediği halde suya girdiğinde şaşırıp kalmıştık. Tıpkı hayatımızdaki her canlı gibi köpeğimizle de acı tatlı bir sürü anı biriktirmiştik.

Tabii ki köpeğimizin hastalığı süresinde bu anıları hatırlamamız mümkün değildi. O an hayatın döngüsü içinde “ne yapabiliriz”e odaklanmıştık. Köpeğimizin ruhu huzura kavuştuktan sonra, bir süre köpeksizliğe alışmaya çalıştık. Sabah ve akşam yürüyüşleri bitmişti. Tatile giderken köpeğimizi nereye bırakacağız diye düşünmeyecektik artık. İstediğimiz an tatile çıkabilirdik. Tatile çıkarken köpeğimizi de götürebileceğimiz yerler aramayacaktık. Her an her yere gidebilirdik. Tüm bunlar hayatımızdaki büyük değişikliklerdi. 18 yıl boyunca bir köpek ile birlikte yaşadıktan ve hayatımızı onun da ihtiyaçlarına göre ayarladıktan sonra, yepyeni bir hayat ile karşı karşıyaydık. Hayatımız tamamıyla değişmişti.

Değişiklik iyidir. Hayat sürekli devinim içindedir. Geçmiş dediğimiz şey, sadece bir andır. Şu an bu satırları yazarken bile “şu an” “geçmiş” oldu. Gelecek zaten belirsiz… Yine de anı biriktirmeye devam edip zaman zaman anıların depreşmesiyle gülmek ve ağlamak... İnsana mahsus... Zaman her şeyin ilacıdır derler ya gerçekten de öyle… İnsan, zamanla her şeye alışıyor. Tüm yeniliklere, tüm değişikliklere… Çünkü hayatın kendisi bir devinim...