Hayat Güzeldir

    Her şey birer ham maddeden ibaret, doğa böyle. Kelimelerin de bir ham maddesi var o da duygular. Kelimelerin rengi, tınısı, sıcaklığı duygularımızdan ileri geliyor.

    Hayatımda her zaman devrik cümleleri çok sevdim, bilmiyorum neden. Yüzümde hafif bir gülümseme beliriyor o an;  devrik bir hayatın hikayesi mi acaba diye düşünüyorum. Devrik hayatlar yaşıyoruz kokusu olmayan, plastik hayatlar… Sonra bunları yok etmek için çabalarken  buluyoruz kendimizi. Hırsımız öfkeye dönüşüyor bir  anda. İnsan olmanın erdemlerini bir kenara bırakıp sadece güdülerimizle hareket ediyor ve önümüze çıkan ne varsa yakıp yıkıp geçiyoruz. Gücün sınandığı o anlarda egonun, benliğin ne kadar zayıf ve çaresiz olduğunu göremiyoruz. Uzak bir yerlerden  gelen o tılsımlı sese kulak versek duyacaktık oysa. Anlamak ve hissetmek için daha bir gerçekçi ve anlaşılır anlarımız olacaktı.

    Hey doğadan olan insan dinle; söylediklerim nasihat hiç değil. Sadece kendine doğru yaptığın yolculuğun hakikatini görmen gerekiyor. Dur nefes al; gözlerini kapat ve rüzgarın uğultusunu dinle, tenine dokunan rüzgarın serinliğini hisset. Akan coşkulu nehrin sesini duy.  Kanatlarını uçmak için açmış beyaz martının heybetli ve asil uçuşu ısıtsın kalbini. Sen doğasın yıkma, sadece yarat… Yolculuğun çok da uzun sayılmaz ezip geçmemelisin. Kısa bir yolculuk senin ki; doğa sana saygıyla eşlik ediyorsa bil ki kendi hakikatinin farkında olduğundan. Doğa sadece oluşu yaşar ve o bilgedir.  Oysa bilgelik ne çok yakışır biz insan olabilene.  İnsan dediğin bilgelikle, şefkatle hemhal olabilendir.

    Üzülme ey insan! Hayatın sana kötü davrandığını mı düşünüyorsun o vakit bir daha düşünmelisin. Hayat kötü davranan değil deneyim sahibi yapar seni. Öğrenemediysen başkalarını suçlama. Biliyorum suçlamak kolaydır; zor olanı denemelisin bence. Kendine aynandan bakma cesaretini göstermelisin. Duydukların birer yanılsama belki fakat aynada aksi olan sensin. Sahici sen… Kendinden korkmamalısın en derin hallerine bakabilmelisin. Üzülme şunu diyorsan; nasıl da acımasızca harcadım zamanı, nasıl da kıydım insan olana diye… Hayat her zaman yeni bir şans daha tanır sana görmeyi bilirsen. Sadece  yaralarının canını nasıl yaktığını düşünüp kanatmayı bırak. Seni sarıp iyileştirecek bir şey var sevgin, merhametin, şefkatin… Bırak kendini akışa, doğanın kendisine büyük bir kabulle bak nasıl da coşkun bir yürek var. Sen de bak nasıl da iyileşiyor yaraların. Hayatın ezip geçtiği seni;  yeniden yaratmak istiyorsan kalbinle ve aklınla yeniden yol almalısın. Görmelisin tomurcuğun mucizevi açışını. Hayretle yaşamalısın. Hayat dediğin kısa bir nefes sadece unutma. Her aldığın nefes bir umut. Umudun her zaman olsun.

    Kendine giden yol en zor olan biliyorum fakat kendine doğru yol aldıkça sadeleşir ve bilgeleşirsin. Amacın hakikatse eğer yoluna devam etmelisin. Acını da sev huzuru da… Sev insana dair ne varsa. Seni öfkelendiren ne varsa yeniden düşün neden kızıyorum diye. Çünkü her öfkenin içinde gizli bir patoloji vardır. Kendinde olmayan gerçekliği de oluşuyla anla ve gör. Gerçek sensin; geçekliğini gördüğün tüm zamanlarda insanı ve doğayı bilir ve yeniden kalbin heyecanla çarpmaya başlar. Hayat güzeldir bilirsin…