Hayat hattında acemi tayfalardık ne avunduk savaş müsveddeleriyle ve aşk'tan ikmale kaldık

Evet başlık bu! bu cümle öylesine bir adamın cümlesi. Kendisi çannakkale on sekiz mart üniversitesinde tarih öğretmenliği yapan, sesi şiir okumaya çok yatkın ve kendini öğretmenden çok klarnetciye benzeten bir insan. Kendi çapının dışına çıkmadan sinema eleştirmenliği, yazarlık ve rehberlik yapıyor. Bir gün otobüsle yolculuk yaparken yanındaki adamın okuduğu kitap dikkatini çekiyor. Kitap goethe'nin faust kitabı... Adamdan altta kalmamak için "faust çok iyi bir yazardır." diyor kırdığı potu bilmeden. Adam gerçeği anlatınca kızarıyor, bozarıyor ve böylece edebiyat aşkı başlıyor bizim tarihçinin.

Kendi yazdığı kitapların reklamını hiçbir zaman yapmıyor. Elinize geçerse görüyorsunuz; "aaa bizim tarihçinin kitabı" deyiveriyorsunuz. Bende böyle rastladım bir kaç kitabına. En son bir şiir kitabı geçti elime "ve aşk'tan ikmale kaldık". Bu cümle acaip etkiledi beni. Düşündümde çoğumuzun aşkı hep ikmale kalıyor. Ya biz aşkı beceremiyoruz ya da doğru aşk bizi bulmuyor. Yaşıyamıyoruz aşkımızı. Türlü yorumlar geldi aklıma. Acaba dedim gelişen teknoloji mi bizi bu hale getirdi. Messenger ve kısa mesajlara sıkıstırılmış sesli harfleri kullanmadan yani hayatımızın sesli ve anlamlı cümlelerini çıkartarak oluşturdumuz anlamsız hayatımız mı bu hale döndürdü aşklarımızı? Biz mi mahvettik doğayı mahvettiğimiz gibi aşklarımızı? Hocam belki bunları düşünerek yazmadı o cümleyi ama ben bunları düşündüm. Neydi eksiklik bir leyla bir mecnun olamadık biz? Bulabilen varsa aşk olsun bu soruların cevabını. Hocama yani Ş. Şamil BUCAK'a bunları hatırlattığı için teşekkurler. Ben şimdi gerçek aşkı arıyorum tıpkı mecnun gibi.