Hayat İşte

Söylerken çok basit ve içi boş gibi dursa da içinde nice acıları, kırgınlıkları , vazgeçişleri, yenilgiyi, kabul edişi barındıran bir cümle; hayat işte..

Ne olursa olsun biraz şans herkese, her şeye lazım.

Az önce durakta otobüs beklerken bir at takıldı gözüme. Boş arazide bağlanmış bir taşa, her yeri yara bere içinde. Hayvan yatmış uzun uzadıya, ara sıra yoldan gelen korna seslerini duyunca  kafasını güçlükle kaldırıyor, etrafa bakınıyor ve yavaşça koyuyor kafasını. Sahibi, kapısı olmayan, kapı yerine birinin sevgilisi ya da eşine doğum günü için yaptırdığı anlaşılan büyük bir bez afişin takılı olduğu bahçeli müstakil bir evde yaşıyor, karşıdaki arsa içinde. Ev dediysem işte dört duvar.  70 yaşlarında iki insan. Bahçedeki at arabası ve üzerindeki karton ve plastik şişeler rızkını nasıl kazanmaya çalıştığını gösteriyor; pek çok insanın iğrenerek baktığı, çöp karıştırıcı dediği geri dönüşüm malzeme toplayıcılığı. Adam bahçede at arabasının üzerindeki kâğıt ve plastik atıklarını itinayla yere indiriyor. Yaşlı kadın elinde ot süpürgesi ile dört beş basamaktan oluşan merdivenleri temizliyor.  Süpürge her hareketinde adeta çileleri süpürüyor,  yerden kalkan her toz zerresi, öteye atılan her çöp bir yığın hayal kırıklığını atıyor adeta haneden.

Nasıl tanıştılar, neler yaşadılar, yolculukta hangi badireleri atlattılar, çocukları var mı acaba, varsa neredeler, bu ev kendilerinin mi yoksa emanetçiler mi, evin içi nasıldır, eşyaları ne durumdadır ya da eşya denebilecek bir şeyler var mıdır içerde... Sormaya cesaret edemediğim -ama hala merak ettiğim - sorular zihnimde uçuşuyordu. Tüm bu bilinmezlikler içinde emin olduğum tek hakikat var ki; şans herkese lazım ata da sahibine de...

O ihtiyarlara hal hatır sorsan onlar da aynı şeyi söyler : "hayat işte oğul n'apalım…”

Gerçi "kocakarı imanı" denilen bir şey vardır insanımızda. Hani şu saf, riyadan uzak, sadece Yaradan'a teslimiyetin olduğu. O yüzden ekler ihtiyar "çok şükür oğul, bugünümüze çok şükür…"

 Kim bilir hepimize lazım olan da bu teslimiyettir.
Belki böyle olunca karşılaştığımız olayları şans ya da şansızlık değil birer nimet, birer imtihan olarak görür ona layık olmaya çalışırız.