Hayat sana yetişemedim 2

Ben hiç, kar yağarken görmedim.
Beyazı bilmem o yüzden.

Hiç beyaz sevmedim
karanlığım bu yüzden.

Seni, gecenin en yangın saatinde
ateşlerin içinden su gibi çıkışını görürken sevdim.

Seninle birlikte beyazı gördüm.
Seninle kar yağdı yüreğime, bildim.
Ve üşüyormuş insan karda, ben ısındım.

Yağdıkça yüreğin yüreğime
dokundukça ellerin bedenime

en arsız şiirleri fısıldarken dudakların gözlerime
parmak uçlarının sıcaklığı yayılırken tenime

ben öldüm
öldükçe dirildim
senin bir içimlik
bir içimlik ama
ben içince yeniden dolan
doldukça yüreğimde taşan
yudumluk
tadımlık
nefesinde...

Ama hayat...
hayat işte.

Hayat sana yetişemedim.

Nefes almak özgürlükmüş
Özgürlük senin dudaklarında yaşıyormuş
Dudakların beni yangınlara atıyormuş
Ben yandıkça sen özgür
Ben yaşadıkça sen tutsak oluyormuşsun.

Ve...
sen nefes aldıkça ben ölüyormuşum.
Bilemedim...

Hayat sana yetişemedim.


Rüzgarı özledim yokluğunda
Sorgucu dağlara atsın beni diye
Sorsun dağlar bana; nedir derdin
''Demek istediğim... gidemedim''
yankılanırdı sonsuzlukta...

Gözlerin bana ilk 'git' dediğinde
kaçırmasaydın belki
uzaklarda aramasaydın gideni
zaten görseydin gittiğimi

hayat

belki de yetişirdim sana...