Hayat sen planlar yaparken başına gelenlerdir

Gözlerinde boş bir ifade, hiçbir şey söylemeden, hiç hareket etmeden, öylece denize bakıyordu. Hava öyle soğuktu ki, içinden gelen titremeye engel olamıyor, gözlerinden akmasın diye tuttuğu gözyaşlarının, akarsa yanaklarında donacağının farkındalığı ile kendini sıkıyordu. Oysa yeni yıla şurada bir hafta kalmıştı.

Yeni yıl! Herkesin neşe ile sevinçle karşıladığı, yepyeni umutlar, hayaller ve dinmez özlemler taşıyan, nerdeyse insanların tümünün bir telaş içinde karşılamaya hazırlandığı, iyisiyle kötüsüyle yaşanacak yüzlerce günü, binlerce anı barındıran yepyeni bir sene. Oysa geçen yıl hiçte iyi başlamamıştı onun için. Belki de hayatının en zor kararlarını vermek zorunda kalmış, etkisinden uzun bir süre kurtulamayacağı anlar yaşamış, işini değiştirmiş, hatta yaşadığı evini, mahalleyi bile değiştirmişti.

Ama ne yazık ki hüzünler içinde yaşadığı sürece insanın, hiçbir değişiklik yeni umutlara yelken açmaya yetmiyordu. Çünkü gittiği her yerde kendinden bir parça bırakıyor, alışmaya çalıştığı her sahneden bir parça alıyordu. Bu parçalar zaman boşluklarında asılı kalıp, kimi anlarda çakışıyor, hüzün, karmaşa, çözülememiş yarım kalmış bir bulmaca gibi karşısına çıkıyordu her defasında. Oysa atılan her adım uzaklaşmak için değil miydi geçmişten?

Biran bir yere yetişme telaşı ile doğruldu yerinden, saatine baktı, vapurun yanaşmasına 5 dakika kalmış olduğunu fark etti. Çantasından çıkarttığı bir mendil ile gözlerini sildi. Yüzüne hiçbirşey olmamış, hatta normal bir gün geçirmiş ve mutlu insan ifadesini takındı.

Vapur uzaklaşırken Alsancak Sahili’nden az önce oturduğu ve hayatında beklide kimseyle paylaşmadığı sırlarını paylaştığı banka baktı. Bir başkası tüm hüznü ile yanaşmıştı ona. İçinden bir şarkı çalındı kulaklarına;

“ Falımızda hasret var, ayrılık var demedin mi ?

Anlamazdın anlamazdın Kadere de inanmazdın

Hani sen acı veren kalpsizlerden olamazdın ?”

Bir bardak sıcak çay aldığında içindeki üşümeyi hiçbir şeyin ısıtamayacağını biliyordu aslında. Çünkü hayatın ıssızlığıydı onu üşüten havanın ayazı değil.

Aklına geliveren bir söz biraz önceki hüznünü dağıtıverdi. John LENNON’a ait bu söz; “Hayat; sen başka planlar yaparken başına gelenlerdir” diyordu. Öyle ya neler planlamış, neler istemişti, ama onlar olsun diye çabalarken kendini buluverdiği sahiller hep uzak köşelerdi. Bir sabah uyanıp her şeyin düzeleceği o tarih hiç gelmeyecek miydi?Bir veda sahnesiydi onu bekleyen beklide yepyeni yılın başında. Tüm aidiyetini ve hayallerini alıp yanına bambaşka bir şehrin sabahında uyanacaktı gelen yeni günlerde.

Birden irkilip yanaşan vapurun kıyıya vuruşu ile, çantasını alıp omzuna, indi vapurdan hızlı adımlarla, karanlık sokaklardan birisine daldı ve gözden kayboldu yalnızlığım.