Hayat toplumsal olabilir ama mutluluk bireyseldir; kişiye indirgemediğiniz çözüm çözüm değildir

Kerim Korkut’a “kapitalist” diye bağırıyorlar, ağzınızı yiyim, canlarım benim; he ya ben kapitalistim! Sizleri yüzyılların yalanından ve yüzyılların yalancılarından kurtarmaya geldim!

Kanun yazacakmışız serhat illerine dek ulaklar yollayıp “Her kim ki… Biline… Fermanımdır…” Tek tek gideceksin ayağına insanların, bu da benim fermanımdır! Yırttım attım genel kanunlarınızı, evimin eşiğinden içeri girmeyen demokrasiniz çöpte! Götürürler merkeze, şeaparlar herkeze!

Koyun sürüsü müyüz ulen biz! Türkiye’nin yeni lideri Kerim Korkut hangi berbere traş olduğumuzu bile bilecekmiş; 70 yaşına değdim başbakan görmedim, mahallemin muhtarını bile tanımıyorum! “Ağaç Hareketi nedir ki” diyor birisi belediyeyi ararken; “belediyeyi aramazsın, belediye seni arar,  Ağaç Hareketi budur” diyorum, anladı mı acaba, hiç sanmıyorum!

Mezar yerlerini de topluca kazın, öldükçe gömersiniz, nasılsa lazım… Biz “insanlarla birebir” diyoruz, o “halkın sorunlarıyla ilgilenmek” ten bahsediyor. Bu, bizimki başka düzen oğlum, başka düzenden bahsediyoruz. Şimdi ne yaparsan yap nasıl yaşarsan yaşa kimse soruyor mu? Dilenirsen zabıta götürüyor, elinde fakir kâğıdı varsa yardım ediyorlar. Ya dilenemeyecek, fakirim diyemeyecek kadar onurluysan… Ya da malın paran var ama beş katı borcun varsa… Kerim Korkut senin tencerende ne kaynadığını bilecek; çorba mı, taş mı? Kendimize pay çıkarmayalım, Kerim Korkut bir halt değil; düzen böyle!

Bir kişiyi yöneteceğim; bir kişiyi yönetir gibi Türkiye’yi yöneteceğim… İşin sırrı burada. Zor olacak tabi. Hangi dağda koyunumu kurt yedi bileceğim! Bu düzende bu mümkün değil, düzeni değiştireceğim. “Yerel yönetim” miş, kandırmaca, aldatmaca, hepimizi aptal yerine koyuyorlar, vali beni ziyarete gelse evimi bulamaz. “Birebir hayat” öyle uzaktan ta Çankaya’dan el sallamıyoruz; vatandaşın yanı başındayız!

Yenidünya düzeni böyle, işine gelirse. Ne güzel değil mi; devleti Ankara’ya göm, Anadolu’da halkımın altını eşele! Devlet her yerde, göreceksin! Daha sen cinayet planı yaparken yakana yapışacağım. Ben devletim; her şeyi görür, her şeyi bilirim, Ankara’daki âmâlara selam olsun!

Bir tane MİT bin tane it, ne yapar nasıl başa çıkar. 40 bin kişilik “halk istihbarat ordusu” ülkenin dört bir yanına… Üç günde öldürüp beş günde gömüyorsun, on yılda cinayet ortaya çıkıyor. O da kör tesadüfle, şans işte! Bakalım şimdi napacaksın?

İşin gerçeği kuracağınız düzenler insanların tek tek mutlu olmasını hedef almalı. Devlet bütün vatandaşlarının durumunu bilmeli. Hayatı birlikte planlamalısınız.  Toplumsal hayat yok, bireysel hayat var. Mahallenin sorunları, yok şehrin sorunları, yok ülkenin… Konulara böyle bakılmayacak. Böyle bakılırsa ağaların dertleri öncelikli oluyor garibana sıra gelmiyor. 11 milyon yetişmiş elemandan oluşan her alanda değişik hizmet birimleri insanların elini sıcak sudan soğuk suya sokmayacak. Tabii ki iş ve meslek olarak. Bedelini yararlananlar imkânları oranında ödeyecekler. 100 kişi ekstradan dini konuda bir hizmet alıyor. Fakiri var zengini var. Hizmetin bedeli herkesin devletin sisteminde yer alan mali durum tablosuna (varlı kazanç) oranlanacak. Fakir Ali 5 lira ödeyecekse aynı hizmet için zengin Veli 10 lira ödeyecek. Ama hizmet birinci sınıf.