Hayat ve Yazmak

 

      Uzun zaman oldu kağıdı kalemi elime alıp yazmayalı. Hele ki babamın ölümünden sonra yazmaya elim varmadı bir türlü. Niye böyle oldu anlayamadım? Biliyorum, çok ağır geldi onun ölümü bana. Sebebi bu kadar basit ve net diye geçiştirdim hep. Ama oturup üzerinde konuşmaya hele ki yazmaya hiç yeltenmedim. Ta ki ilk kitabım elime geçinceye kadar. Dün ilk şiir kitabımı elime alınca ''İşte,benim hayatım bundan ibaret.'' dedim kendime. Ben bir yazarım, bir şairim. Benim tek sermayem kelimelerim. Ben onlarla anlamlıyım. O yüzden ben yazmalıyım. Yazmazsam çıldırır mıyım bilmem ama eksik kalacağım kesin. Onun için yazmalısın dedim kendime. 

 

      Evet, insan hayatı boyunca çeşitli acılarla karşılaşıyor. Kötü olaylar peşini bırakmıyor ama bunların hiçbiri yazmaya engel değil. Olmamalı da zaten. Sadece mutlu anlarını yazan bir şair ne kadar inandırıcı gelir insanlara öyle değilmi? Hayat sadece güzelliklerden ibaret değil zaten. O yüzden sevgili dostlar, ben kalem erbabıyım diyen herkes her şeyi olmasa da pek çok şeyi her durumda yazmalı ya da yazabilmeyi denemeli bu hayatta. Hiçbir şey bize engel olmamalı. Çünkü yazarlık bunu gerektirir. 

 

     Madem insanlara kelimelerinle yol gösterme niyetindesin o zaman hiçbir duygudan mahrum bırakmayacaksın onları.Yüreğin kan ağlasa da eline kanlar bulansa da görevini yapacak ve yazacaksın. Unutma, seni ayakta tutacak olan yine yazdıkların olacaktır.