HAYAT yanıbaşımda...HAYAT dört bir yanımda...

Ben her zamanki ben değilim, ben eski ben hiç değil!
...
Ormanın yanıbaşındaki parke kaldırımlarda yürüyorum.

Zaman zaman yoldan, gürültüden uzaklaşıp, ağaçların
gölgesini, toprakla paylaşıyorum...

Bastığım çimlerin kokusu, ağırlığımla ezilen çam yaprak-
larından çıkan çıtırtıya, dala uçan bir kuşun kanat sesine karışıyor...

Doğanın türküsü aralıksız sürüyor, duyuyorum...

Soluduğum havanın tadını çıkarmaya çalışırken, farkediyorum ki; doğanın renklerini yaşamın renklerine dönüştürmekte artık zorlanmıyorum...

Biraz sonra ne olacağının bilinmezliği hafiften ürkütse de...

Biliyorum ki;

Hayat bu! Belki bir an...Belki bir nefes...

...

Önce güneşin doğduğu yerdeki gri, ağır, kocaman bulut kütlesine, sonra da balkonumdaki sardunyalara, ''Günaydın!'' diyorum...

Demlediğim çayın buharı, cilveyle yukarı doğru yükselirken; kokusu, kızaran ekmeğin kokusuna karışıyor...

Arka odadan uyanma sesleri geliyor...Önce kedim, sonra diğerleri...

Mutfak penceremden küçük sazlığı görüyorum: Karabatakların bağırtıları havadaki sessizliğe çarpıyor, yankılanıyor...

Karışarak suyun yüzeyinde uçuyorlar ya da yürür gibi yüzüyorlar...Ayrımsayamıyorum...

Göçmen kuşları yeniden görmenin keyfini duyumsuyorum...

Bir an, ansızın, seviniyorum...

...

Güneş, önündeki kara çarşafları yırtarak yükseliyor...Beklenen yağmura inat, aniden, kahkaha misali...

Bu defa kendimi, çiçek, çilek seralarının olduğu patika yola vuruyorum...

Karanfillerin kokusu, tezek kokusuna bulanıyor...

Kapısı açık ahırda bir at kişniyor, bir horoz ötüyor arkadan...

Bir beyaz kaz, başka bir beyaz kazı kovalıyor, havada beyaz tüyler uçuşuyor...

Üstüme geliyorlar sanıp, sakınıyorum :) Geçip gidiyorlar, kendime gülüyorum...

Sekiz ekmeğin sıkıştırıldığı kirli, şeffaf torbayı sol elinde tutan ve sağ koluyla kavradığı kardeşini, kucağına almaya çalışan çocuk da kıkırdıyor:

-Korktun mu teyze? Çok mu korktun:)))

Yorulmuş belli, elindeki yüke el veriyorum...Ayrılırken ikisini de okşuyorum, kucakta olanın kirli yanağından
öpüyorum...

Gülümseyince daha bir güzelleşiyorlar...

Gün, karanlık kalıyor yanlarında...

Düşünüyorum; belki de hayat bu!

...

Ben her zamanki ben değilim...Ben eski ben hiç değil!

Biliyorum artık; bunca isyan, bunca tükeniş, bunca kaygı BOŞa!

''Anlamazsın, anlamazlar!'' diyenlerin inadına, artık ANLIYORUM!

Yarının bilinmezliği üşütüyor olsa da...

Farkındayım; hayat yanıbaşımda, hayat dört bir yanımda!

...