Hayat Yorgunu

Yılların yılgınlığı vardı gözlerinde, omuzlarında ise yükü.. Ağırlaştıkça kamburlaşmıştı sırtı.. Yoktu okuma yazması ama yüreğiyle meydan okurdu bütün haksızlıklara... Kendi değil ama duyguları hiç ummadığı kişilerce az mı meydan dayağı yemişti. Gençliği acıyordu içinde bir yerlerde..

Yılmak; hayattan elini ayağını çekmek demekti bunu iyi bilirdi.. Onun içindi bütün mücadelesi. Yılmadan, yıkılmadan ve yaralanmadan yaşamaya çalıştı yıllarca.. Ama artık fire veriyordu. Yorgun bedenini başta ayakları taşımadı. Heyecanlarını yaşlı yüreği kaldırmadı. Sevdi fakat sevdikleri kıymetini bilmedi. Yılmadı hayattan ama onu çok yıldırmaya çalıştılar. Kırgın, bezgin ve çok yalnızdı. Pencerenin kenarında oturduğu koltukta uzaklara bakıyordu yarım yamalak görüntüyle.. Artık hazırdı her şeye. Bir nefeslik canını vermek için alıcısını bekliyordu.

Ümitlerim kurudu yok oldu bir ağacın ince dalında,

Duygularım harcandı bir sevgi müsrifinin avucunda,

Sevdiklerim tek tek yok oldu, unutuldum bir kenarda,

Hayat önce yoğurdu sonra yordu, gitmeliyim şu anda.

Aysel AKSÜMER