Hayata kaldığınız yerden devam etmek...

Aslında kalan bizler değiliz, hayattır. Öyle bir an gelir ki herşey normal giderken kendinizi, hayatın o ince çizgisinde bulursunuz. Pamuk ipliğinden bir köprüde yürümeye çalışırsınız; köprünün altından çağlayanlar akar, ipin bir ucu uçurumun , kopuverecek bir kayasına bağlı iken diğer ucu yanan bir ormanın ağacına bağlı olur. Siz tam ortaya geldiğinizde karar vermek zorunda kalırsınız.Çaresiz etrafınıza bakınırsınız, bir ışık, bir destek, i lahi bir güç ararsınız. O an duyacağınız bir ses dahi kararınızı etkiler, sizi ya yaşama bağlar ya da ....

Sonuç ne olursa olsun; o an birşeyler ters giderse biten hayat olmaz.Sadece sizin hayatınızdır, sonuçtan en çok siz yara alırsınız.Yaşam o ince çizgide başkaları için devam eder.

Eğer pamuk ipliğinde yürüyen kişiyi görürseniz, size düşen ; ona köprünün altındaki çağlayanın mı? yanan ormanın mı? yoksa uçurumun mu? daha az zarar vereceğinin hesabını yaparak; o kişiye, kafasının karıştığı an destek olabilmektir.Eğer yanlış etkileyeceğinizi düşünüyorsanız, bırakın, hiç karışmayın ve o ipten köprüsünde yürümeye devam etsin.Çünkü; siz olmadan o ipe çıkmayı zaten göze almıştı. Ona zarar verecek ufacık bir kuşkunuz varsa sakın yol göstermeyin.Tercihini kendisi yapsın.

Hayat öyle acımasız ki, sürekli bizleri bir tercih yapmaya zorlar.Tüm sevdiğimiz şeyleri bir arada isteriz ve alışkanlıklarımızdan kolay kolay vazgeçemeyiz.Özellikle sevdiklerimizden vazgeçmekte zorlanırız.Bazen evimizi işimize;bazen işimizi arkadaşlarımıza;arkadaşlarımızı eşlerimize;bazen de eşimizi annemize;annemizi de çevremize tercih ederiz.Tercih kabul etmeyen tek şey sevgidir.Direnme gücümüz tükendiğinde ipten düşmemek için sıkıca ipe sarılırız.Kollarımızın dermanı kalmadığında o azgın sulara düştüğümüzde verecek tek canımız olduğunu biliriz.Yine de yüreğimizin derinliklerinde bir sevgi, bir sevilen varsa, o gözümüzün önüne gelir ve ona kavuşma inancıyla suda bulduğumuz ağaç parçasına tutunuruz.

Eğer sizin de verdiğiniz bu yaşam mücadelenizi kıyıda izleyen insanlar varsa size uzanan elleri de suda bırakanları da unutmayın!

Hayat zaten bitecek bir oyun değil midir? bu oyunun öyküsünü yazan da oynayan da bizleriz.Öyküyü yazarken önemli olan hayattan ne istediğimizi bilmek, amacımızı, tutkularımızı, düşlerimizi ve sınırlarımızı bilerek yaşamın tadını çıkarmaktır.Aksi halde herşeyden şüphe duyar ve endişe içinde yaşarız, sonunda yüreğimizdeki tünele sıkışıp kalırız.Tünelin ucundaki ışığı gördüğümüz halde....