Hayatı acele yaşamak

Doğduğumuz andan itibaren çaba içindeyiz. Farkında olmasak da bir zamanlar emeklemek, konuşmak, yürümek için çaba sarf ettik. Bir daha bir daha denedik. Olmayınca tekrar denedik ve sonra başardık. İlk denemede emekleyen, ilk denemede konuşan, ilk denemede yürüyen çocuk var mıdır acaba? Hayır sanmıyorum.

Okulu başladık ve en küçük biz olduğumuz için hep hemen büyümek istedik. Bir üst sınıfa geçmekti hedefimiz, hayallerimiz vardı ve aceleciydik. Hayatı erken yaşamak istiyorduk galiba… Sonra üniversiteye gitmekti hayalimiz. Üniversiteyi bitirmek, işe girmek, evlenmek, çocuk sahibi olmak, derken kendimiz için kurduğumuz hayaller tükenmeye mi başladı ne… Artık çocuklar için mi hayal kurmalıyız yoksa? Onlar adına… Bu da doğru bir iş olmaz sanırım. Neyi hayal edelim. Hedefimiz ne olsun?

Hayatımı acele yaşamak istemiyorum. Acele yaşamaya çalıştığım hayatın beni yaşlandırdığını, kilolarımı artırdığını, saçlarımda beyazlar oluşturduğunu, yüzümde kırışıklıklar meydana getirdiğini fark ettim. Her geçen zamanın ömürden gittiğini anlamaya başladım artık... Hayaller peşinde koşmak yerine yaşamak istiyorum. Geç mi kaldım yaşamak için?

Hep yapay hedefler oluşturarak; onları elde etmek uğruna gereğinden fazla bedeller ödedik. Hayallerimizi gerçekleştirelim derken bu arada hayatın kendisini mi ıskaladık ne?

Evet, ben de yaşlanıyorum galiba… Hayaller yerine geçmişle ilgilenmeye başladığıma göre…

Bu duygular orta yaş sendromu mu acaba? Adı ne olursa olsun fark etmez; orta yaşlarını yaşamakta olan birisi olarak duygularımı paylaşmak istedim.