Hayatı Dolu Dolu Yaşamak Güzel de Zaman Hızlı Geçiyor Ömür Çabuk Bitiyor

Mutluluk sabun köpüğü gibi, mutlu olduğum günlerden hiçbiri aklımda yok; acılar, bekleyişler, özellikle de hiçbir şey yapmadığım sıkıcı günler.

Bodrum’da manita, Akdeniz akşamları, dünyayı dolaş… Yaşamak adına ne varsa yapmışsın, geriye dönüp bakıyorsun, bir şey yok.

Ama yıllar yıllar geçmiş, ne de çabuk geçmiş, bozuk para gibi harcamışsın ömrü. İşin tuhafı yaşamak buymuş. Ben de böyle hayatlar yaşadım, tamam mutlu da oldum ama iz bırakmadı. Üstelik böyle yaşadığım dönemler çabucak geçti, anlamadım bile.

Yaşadığınızı sadece kimlikteki yaşınıza bakarak anlıyorsunuz, bir de aynada yüzünüzdeki çizgiler, ağaran saçlarınız.

Bir mahkûm yaşadığını daha fazla hisseder çünkü hayatı izler, burada hayatın elinde oyuncak gibisiniz; şunu yaptım, şuraya gittim, şununla tanıştım, yemek yedik dans ettik. “Laylaylom” diye suçluyorlar ama insanların çoğu böyle yaşıyor.

Diyelim çölde hani işi gücü yok günlerce ufka bakan biri daha fazla hayatı hisseder çünkü hayatı izler görür.

Esen rüzgârı, karıncaları, uçsuz bucaksız kum yığınlarını… Artı hayaller kurar. Hiçbir şey yapmadan çok şey yapar.

Hayatı yaşamak budur, diğer durumda hayat/dünya bizi yaşıyor, bize verdiği bir şey yok varlığımızla şenleniyor.

Bu tür hayatlarım da oldu ve tadı damağımda kaldı… Ömrüm uzadı, yıllarımı rakı kadehlerinin ışıltısında kaybetmedim.

Akıp giden hayat olmaz, hayat akıp gider sen durduracaksın…60 yaşındayım sanki daha fazla yaşadım gibi geliyor bana. Bir tek ömrümüz var istersek bin yıl gibi yaşayabiliriz.

Ömrümün 20 yılı şaşalı, 40 yılı yalnız geçti; 20 yıl bitti ama 40 yılı hala yaşıyorum. Artı bu şaşalı denen(biliyorsunuz işte akşamlar o mekân senin bu mekân benim, insanlar insanlar, bitmez tükenmez eğlence)dönemde etrafım kadınla doluydu hiç aşk yaşamadım, bütün aşkları yalnızken yaşadım.