Hayatimi kurtaran ögretmenimi boguyordum

Bekle Moskova geliyoruuuum!

Daha önce Nazim`in mezarini ziyaret ettigimde hissettiklerimden bahsetmistim. O mistik ortami kalemim müsaade ettigince sizlerle paylasmaya calistim. Yine o Sovyetler Birligi ziyaretimden kalan anilarimi paylasmak istiyorum sizlerle.

Yil 1987, 14 yasindaydim ve israrla sosyalist olmaya gayret gösteriyordum. Marx`in" Kapital`ini" defalarca okumaya calistigim yillardir bunlar. Ne hikmetse Hitler `in "Kavgam" kitabini bir okuyusta anlamistim ama, Marx`in "Kapital`i" bir türlü girmiyordu kafama. Yine de fasizmin yenik düsmesine sebep olan bu sistem, yanlis olamaz diye, hayli sempati duyuyordum bu rejime ve tabii ki Nazim`in cok büyük bir rolü vardi siyasi bakislarimin sosyalizme dogru kaymasinda. Birgün okulumuzun toplanti salonuna cagirildik; " Sovyetler Birligini ziyaret etmek isteyen talebeler lütfen elini kaldirsin" dedi rektör. Sizin de tahmin edeceginiz gibi ben hem ellerimi, hem de ayaklarimi kaldirdim, ciglik attim resmen. Yasasin Nazim`a gidiyorum.

Onun gezdigi caddelerde yürüyecektim, karli kayin ormanini görecektim. Lenin`in yattigi Mauseleum`u, Stalin`in mezari ve Nazimim oradaydi.
Ögrenci degisimi adi altinda, biz oraya üc haftaligina gidecektik ve daha sonra orada bizi agirlayacak olan talebeler de, üc haftaligina bize geleceklerdi.

Dersin bitmesini iple cektim, bitmedi bir türlü ve ben ücüncü dersten sonra firar ettim. Kosa- kosa anneme gittim ve annemden okuldan kactigim icin kocaman bir firca yedikten sonra tekrar o sira yasadigim yurda döndüm. Ögretmenler aramis tabii yurt yönetimini nerede bu cocuk diye. Yurda vardigim da bir firca da oradan yedim, hem de ne firca; "Madem bunun icin okuldan kactin, o halde sen bu ögrenci degisimine dahil olmayacaksin!" dedi egitmenim.

Cok kati bir yönetimi vardi yurdun. Nuh dedilermi, Peygamber demezlerdi.

Size o ani anlatmam mümkün degil, hissettiklerimi tarif edemem. Dünyam karardi, herkese ve herseye küstüm. Bütün dünya benim kötülügümü istiyormus gibi geliyordu bana. Herkesten ve herseyden nefret ediyordum. Aksama kadar sürekli duvarlari yumrukladim, arkadaslarima cattim ve kapilari carptim. Artik kimse yanima gelmeye cesaret edemez haldeydi. Gece de, sabaha kadar agladim. Ertesi gün okula vardigim da, dogru projeden sorumlu ögretmene kostum ve; "Ne olur ne yapip edin, benim su egitmenlerimi ikna edin, ben sizinle gelmezsem ölürüm“ diye basladim aglamaya. Düsünebiliyor musunuz koskoca 14 yasinda delikanli salya- sümük agliyor, hani erkek aglamaz muhabbetinden dolayi degil, agladigim sebep cok ilginc. Bugün bunlari yazarken, hem gülümsüyorum, hem de utaniyorum. Sen kalk kendi isini boz, ondan sonra da düzeltmek icin ne yapacagini sasir.

Neyse ögretmenim beni teskin ettikten sonra, okul cikisinda benimle birlikte yurda geldi ve yurt yönetimiyle yarim saat yanliz olmak sarti ile görüstü. Simdi size o yarim saat icerisinde cektiklerimi anlatmaya calisacagim, hayli zor olacak bu is. Ben rektörün odasinin önünde, idam edilip edilmeyecegimi bekleyen bir mahkümdum. Ögretmenim o odadan cikip, benim asilip asilmayacagimi söyleyecekti bana. Tam rektörün kapisinin üstünde asili bir saat vardi.

Sandalyemde oturup büzülmüs bir vaziyette yere bakiyordum. Hayatimin en yavas calisan saati ise, cok agir olmak kaydiyle, bana tam bir cin iskencesi uyguluyordu; TIK TAK TIK TAK. Tutup o saati oradan söküp parcalarsam idam edilecektim, parcalamazsam ve biraz daha devam etseydi bu iskence zaten ölecektim. Neyse ki bir sekilde o yarim saat gecti ve önce ögretmenim cikti disari, ardindan da yurdun rektörü. Ögretmenim, rektör görmeden, basini olumlu bir sonuc dercesine hafif egdi. Rektör cok ciddi bir tavirla:“Sovyetlerden döndükten sonra iki hafta sokaga cikma yasagin var“ dedi. Ve ben daha önceleri selam vermekten kacindigim rektörün boynuna sarildim sonra da neredeyse ögretmenimin kucagina atlayacaktim. Az evvel hayatimi kurtaran kadini boguyordum az kalsin. Inanir misiniz hayatim da hicbir sokaga cikma yasagina bu kadar sevinmemistim.
Bekle beni Moskova geliyoruuuuum.