Hayatımın çekmeceleri

Bu gün iki çekmece bir dolap boşalttım. 

Saklayıp biriktiediğim, bir sürü kitap, bir sürü defter, bir sürü kağıt, bir sürü çiziktirip atılmış karalamalar. Sanki hepsi çok değerli imiş de, bir daha bulunamazlarmış gibi, biriktirmişim. Üst üste koydum, yan yana dizdim, paket yapttım. Taşındığım her yere kamyonlar tutup, onları da götürdüm . Üst üste dizdim, yan yana sıraladım. Dolaplara kapattm, tozlarını aldım, ara sıra karıştırdım. 

Bu gün, hayatımın dolaplarından çekmeceler açtım. Anılar fırladı, etrafa yayıldı . Onları hemen toplayıp üst üste koydum, yan yana dizdim, paket yaptım. 

Bazen, bir küçük yazılı kağıt parçası, bir küçük resim, bir kumaş, bir koku, bir rüzgar, bir kelime, bir şarkı, bir görüntü, beni alır, o dolaplara götürür... 

Açarım çekmeceleri, tek tek, kitapların, defterlerin sayfalarını okurum tek tek, seyrederim, seyrederim, geçmiş anları, bir filim gibi. İşte insan olmanın en güzel maharetlerinden biridir bu. Anılar , onları istediğin zaman açarsın, okursun, üst üste koyarsın yanyana dizersin, paket yaparsın, kamyona yüklersin, nereye gidiyorsan oraya götürürsün. Onlar hep senin dolaplarındaki çekmecelerde üst üste, yan yana dururlar. Onları sadece sen, bilirsin, sen paylaşmadıysan, hiç kimse bilemez. Onlar elle tutulmaz, gözle görülmezler. Onları sadece sen görebilirsin. Bazen gülümsersin, kendi kendine , gülüyor deli mi ne? derler. Bazen iç çeker, hüzünlenir hatta ağlarsın. Acı duyarsın. Hatırlamak istemezsin, ama hatırlarsın. Yazı değil ki silgi ile, ya da bir süngerle silebilesin. 

Aslında, bütün bunları hatırlamaktır i nsanı insan yapan özellik. Sevinmelisin hatırlıyorum, beynimin dolapları hala açılıp kapanabiliyor. Sağlıklıyım diye.... 

Yer yüzünde ne kadar insan varsa, o kadar dolap vardır, çekmece vardır, üst üste yan yana...... 

Sıkıldığın zaman, açıver birini dağılsın anılar, anılar, anılar. .