Hayatımın en büyük şairine

Sevdiğim şairleri sorsalar sıram her zaman aynıdır: Orhan Veli, Nazım Hikmet ve Özdemir Asaf. Ama en sevdiğimi sorsalar, işte o zaman iş değişiyor!

Onunla tanışalı yirmi üç yıl oluyor, onu kayedeli ise dokuz yıl.. Benim için hem büyük bir kazanım hem büyük bir kayıp. Onunla ilk tanışmamın nasıl olduğunu gerçekten hatırlamıyorum. Amnezi denilen o ince hastalığın etkisindeydim o zamanlar. Ama onu hissetmeye, gerçekten tanımaya başlamam onun şiirlerini okumamla oldu.

O şiirlerde, bir insanın tüm duyguları vardı bir kadına karşı. Ona bakışları, ona seslenişleri de vardı; geçmişe ve geleceğe dair hedefleri de... Şiirlerini okuduğuma önce bir kızmıştı sanırım, hatta istememişti. Onun özeliydi onlar, benim yazdığım ve bana özel olan günlükler gibi. Kimse ne el sürebilir ne de okuyabilir günlüklerimi. Onun için de öyleydi şiirleri. İçinden geçenleri düz yazıda o kadar güzel anlatamazdı ve çareyi şiire dökmekte bulurdu. Ben de el sürmedim şiirlerine zaten bunu fark edince, ta ki onu kaybedene dek...

Benim şiirle olan dostluğumu da ona borçluyum aslnda. Bizi tanıştıran o oldu Orhan Veli ile. 1960 yılından kalma, sayfaları sarımtırak, dokunsan yırtılacak olan o kitap önce beni hiç mi hiç cezbetmemişti. Okunacak kuşe kağıda güzel baskılı olanlar varken ben neden bunu okuyaydım? Ama bunların hiç biri aklıma gelmedi onun ilk sayfasını araladığımda. Araladığım sayfanın aslında benim hayatım olduğunu da hayatımın büyük şairi sayesinde öğrendim işte. 

Kim mi o şair, elbette bir ismi var; ne hayali bir karakter ne de tanınmış biri. Hayatımın en büyük şairi, hayatımın ilk erkeği olan babamdan başkası değil elbette! Yazdığı şiirlerin her dizisinde seslendiği kadın da annem! Benim aşkı da sevgiyi de hasreti de öğrendiğim yegane şair kendisi...