Hayatımız sınav

Sınavlar okula başladığımız zamanlardan beri başımızın belası sınavlar. Oks, ösys, kpss, les, dgs, kpds, tus, üds, yös, kbys, als daha adını bile duymadığımız nice sınavlar. Öncelikle ilk öğretimden başlayarak çocuklarımızı sınav stresine sokarız yarış atları misali. Onların hayatta çoğunlukla kullanmayacakları bilgileri öğrenip sınavda başarmasını isteriz ve tüm çocukluk sınavlara kurban gider.

Sonra en zalimi gelir kapımıza dayanır üniversiteye yerleşip bir bölüme kayıt yaptırmak için intihara varan streslere katlanır gençlerimiz. Kaç hayat karardı sadece istatistiklere konu olan. Ya da gazetelerin 3. Sayfa haberlerine yansıyan. Böylece gençlik yıllarını çalarız tüm çocuklardan.

Sonra üniversite bitse bile yine sınavlar sınavlar. Her kuruma başvuru için ayrı ayrı sınavlar. Böylece genç bir kuşağı da yitirmiş oluruz umut yolculuğunda. Sonrasında elimize kalan yorgun insanlardır, umudunu çoğunlukla kaybetmiş ve de istemediği işlere yerleşmiş.

Orta yaşlarımızın sonlarına doğru sınav stresi bitmiş olur genelde. Ya da hala kabusudur kimilerinin.

Planlanmamış bir eğitim sisteminin korkunçtu tahribatıdır oysa yaşanan. Ruhların, umutların, yaşama sevinçlerinin yitirildiği zamanlardır. Koskoca eğitim sistemi hayata yorgun insanlar yetiştirmiştir.

Eğitim sisteminin bilimsel, çağdaş ve ihtiyaçlara yönelik olarak düzenlenmesi olmadan da bu sorun çözülmeyecektir. Geleceğini ve eğitimini planlamayan bir ülkenin hazin tablosudur yaşanan. Sınavlarla elemek ne yazıkki çözüm değil hayatların kararmasıdır.

Kaç kuşak daha kaybetmeyi göze alıyoruz?