Hayatımız

Merhabalar,

Evet hayatımızdan memnun muyuz? Yenik mi düşmüş hissediyoruz? İnsanlardan sıkılıyor muyuz? Ve keşkelerimiz çok mu fazla. Keşke, keşke, keşke ile başlayan bir sürü cümleler. Keşke aslında umutsuzluğun, çaresizliğin ifadesi, sorumluluktan kaçmanın göstergesidir. Ve keşke ile başlayan cümlelerimizde aslında deriz ki: keşke bu olsaydı, keşke şöyle olsaydı sorumluluk alabilirdim; keşke ve ama ile başlayan cümleleri hiç sevmem. "Keşke" ama kadar kötüdür. Bir cümleye başlarız, evet değişmek istiyorum AMA ......

Hayatımız bizimdir ve neden hayatımızı, atmak istediğimiz adımlarımızı keşke-ama sınırlayıcı terimler ile doldurup kendimizi, özümüzü aslında içimizde mevcut olan kendimize güveni kilitliyoruz? 

Doğduğumuz gün içimizde güven duygusu ile doğarız. Kendimize güveniriz ve böylelikle yürümeyi öğreniriz, bisiklete sürmeyi öğreniriz. Evet düşeriz kalkarız ama en sonunda adımlar atmaya başlarız. Bisikleti kullanırız ve hatta ellerimizi bırakarak dahi sürebiliyorum diye etrafımızdakilere gösteririz.  Ve bu attığımız adımlar bize çok büyük zevk verir, gurur duyarız kendimizle.  Peki öyleyse özgüvensiz olmamız doğuştan olmadığına göre bizler bunu zaman içerisinde öğrenir ve güvensizlik duygumuzu sürekli besleriz besleriz ve onu kocaman yaparız. Güvensizliğimiz bizi yavaş yavaş koparmaya başlar. En önemlisi; özümüzden şüphelenmek yerine yeniden özümüze güvenmektir.

Bazen sohbetler esnasında, annelerden duyarım; benim oğlum-kızım utanıyor, çekiniyor diye. Bu duygular hep sonradan edinilmiştir. Bunu fark ettiğimiz anda sorunun nerden kaynaklandığını bulup hemen kendine güven duygusunu beslemek yerine hemen onarmaktır. 

İnsanın kendine güvenmesi kadar güzel bir duygu yoktur. Başarı ve hayata bağlılığımız kendimize olan güvenimizle vardır. 

Asla ve asla güvensizlik duygumuzu beslemeyelim. Güvensilik duygumuzu nelerin beslediğini yarın anlatacağım. Teşekkürler

S.E.

Yaşam Koçu