Hayatımızdan

Ölümün tene dokunduğu an yangın yeri artık,geride büyük bir  acı ve bilinmez bir sonsuzluğu bırakır.Ölümün gizemi çözülemediğinden sürekli olarak düşündürür insanlığı.

Hayat bu sonsuz seçenekleri bize sunarken, ölümün de bir seçenek olması ne garip öyle değil mi? Sınırlarımızı bildiğimiz vakit veya gerçekliğimizi kabul ettiğimiz zamanlarda hayat daha bir anlaşılır oluyor gibi.Ölümün ve hayatın bir terazisi yok.Ayar tutturabilmek imkansız;hangi seçeneğin bizim için doğru olduğuna nasıl karar verebiliriz ki? Ölüm,hayat ve hayat,ölüm ardışık sayılar gibi. Öncesi ve sonrasının matematiksel ifadesi biraz zayıf kalsa da bütünün vaz geçilmez iki parçası diye düşünüyorum.Ölümü ve hayatı seviyorum fakat zaman zaman iki kavram da beni sevimsiz, asi  bayan profiline sokuyor.Ölümü ve hayatı harcamak istiyorum.Benliğim kendisi ile yarışıyor sanırım bu durumda.Hayatta sonsuz seçeneklerden bahsetmiştim; gülmek,ağlamak, koşmak,duraksamak,sevmek,öfkelenmek gibi...Güzel bir hayat bu kavramların uygun dozlarını içerdiği vakit güzel bir tat veriyor elbette.Herkes gibi acemiyim sanırım; bazen dozlarını kaçırdığım oluyor o vakit her şey daha da zorlaşıyor.  

Güzel bir sona ihtiyacı var bütün yaşananların fakat güzel olandan ne algıladığımız ise tamamen kişisel  algıya dayanıyor.  Asi bir nehir gibi  hayat...Bu hayata alışmak diye bir ifade varsa da sanırım bu inancın dışında kaldım.Hayata alışamadım-alışmak  gözlerini yummak gibi gelir- çünkü çok fazla acı var.Aşkın yerine savaşmak neden?Savaşlar,ölüm haberleri insanlığın kaderi değil.Bu kaderi yaratan insanlık...

Bazen küçük bir kız çocuğunun yüzünde ki gülümsemeyi özlüyorum.Kollarımı açtığım vakit bana doğru koşuşunu hayal ediyorum.Yanağına kondurduğum öpücüğün hafifliğini özlüyorum.Özlüyorum çünkü kalplerin küstüğü bu yaşamda, neyi var edebileceğimizi merak ediyorum.

Anlık mutluluk yanılsaması yaşamadan;merhametle,aşkla,hakikatle yaşamanın gerçek mutluluk olduğunu anladığımız vakit sorunlar çözüm bulacak biliyorum...